Herinner je je die accountant van een paar jaar geleden nog? Precies. Mijn relatiegeschiedenis werd nu in mijn afwezigheid ontleed met volkomen onjuiste informatie. De accountant was voor een baan naar de andere kant van het land verhuisd. We waren in goede verstandhouding uit elkaar gegaan en Jason was nog steeds in mijn leven, iets wat ze zouden weten als ze ooit naar mijn privéleven zouden vragen.
Nou, het komt perfect uit voor ons, vervolgde Abigail. Ze kan de kinderen vanaf vier uur vermaken. Ik zal de tweeling wel zeggen dat ze hun nieuwe speelgoeddemonstraties voor tante Margot moeten bewaren. En zij neemt de Sinterklaas-taken ook wel op zich, toch? vroeg Thomas, terwijl hij de laatste cadeautjes inpakte en onder de boom legde nadat de kinderen naar bed waren gegaan.
Natuurlijk, mijn moeder bevestigde het. Margot doet dat altijd. En het kerstontbijt de volgende ochtend. Weet je nog hoe ze vorig jaar die sneeuwpoppannenkoekjes maakte? De kinderen waren er dol op. Ik stond verstijfd in de gang, mijn gedachten raasden door alle aannames die over mijn tijd werden gedaan.
Niemand had me ooit gevraagd of ik deze rollen op me wilde nemen. Ze hadden er nooit aan gedacht dat ik misschien mijn eigen plannen of wensen voor de feestdagen zou hebben. Het is echt handig om een evenementenplanner in de familie te hebben. Abigail lachte. Gratis kinderopvang en catering in één. Hun gelach galmde in mijn oren terwijl ik stilletjes achteruitdeed bij de keukendeur.
Met voorzichtige, stille bewegingen pakte ik mijn tassen bij de ingang en glipte geluidloos de voordeur uit. Ze wisten niet eens dat ik er was geweest. De rit naar huis ging voorbij en een waas van ruitenwissers volgde de maat van mijn razende gedachten. Tranen dreigden, maar bleven uit omdat woede de eerste schok begon te vervangen.
Ik had jarenlang mijn uiterste best gedaan om perfecte familiemomenten te creëren. En zo zagen zij mij als de handige single vrouw die niets beters te doen had dan in hun behoeften te voorzien. Toen ik mijn oprit opreed, was de eerste optie die bij me opkwam, Kerstmis gewoon helemaal afzeggen.
Ik kon een noodgeval op het werk aankaarten of gewoon de waarheid vertellen over wat ik had opgevangen. Maar de gedachte aan de confrontatie, de defensieve reacties, de onvermijdelijkheid om als overgevoelig bestempeld te worden, deed me aarzelen. Binnen in mijn huis staarde ik naar het kerstcommandocentrum dat ik in mijn eetkamer had gecreëerd. Gepersonaliseerde cadeaus ingepakt met handgemaakte strikken, receptenkaarten gesorteerd op voorbereiding, tijd, handgemaakte decoraties voor elk gezinslid, uren en uren werk, om nog maar te zwijgen van de duizenden dollars die al geïnvesteerd waren om hun feestdagen speciaal te maken. En dat alles terwijl ze van plan waren me zonder het te vragen aan de tafel van de kinderen te zetten. Ik plofte neer op de bank.
De last van jaren van soortgelijke behandeling die zich plotseling in mijn gedachten vormde. De verjaardagen waarop mijn cadeau was om op te passen. De familievakanties waarbij ik op de een of andere manier altijd op de kinderen bij het zwembad van het hotel moest passen terwijl iedereen van uitstapjes genoot. De talloze keren dat ik mijn schema omgooide omdat Margot zo flexibel is met haar tijd. Het patroon was nu pijnlijk duidelijk.
Ik werd niet gezien als iemand met een leven dat even waardevol was als dat van hen. Mijn tijd werd beschouwd als gemeenschappelijk bezit, beschikbaar voor hun gemak. Toen dit besef tot me doordrong, wist ik dat er iets moest veranderen. Die avond zat ik in mijn donkere woonkamer, omringd door de zachte gloed van kerstverlichting, met een glas wijn in mijn hand en mijn emoties de vrije loop gelaten.
Woede maakte plaats voor pijn, vervolgens voor berusting en vervolgens weer voor woede, in een uitputtende vicieuze cirkel. Mijn telefoon trilde af en toe met berichten van mijn moeder die vroeg waar ik gebleven was, maar ik kon mezelf er nog niet toe zetten om te reageren. Ik overwoog mijn opties. Directe confrontatie leek de meest voor de hand liggende aanpak.
