Begin november begon ik met de kerstplanning. Ik bestelde speciale ingrediënten en maakte handgemaakte, persoonlijke kerstversieringen voor elk gezinslid. Ik reserveerde de premiumham bij de slager die elk seizoen slechts 20% korting geeft, volledig betaald uit eigen zak. Als cadeau voor iedereen zocht ik naar activiteiten die de kinderen leuk zouden vinden en maakte ik kleurboeken met illustraties van onze familietradities.
Mijn eetkamer was een kersthoofdkwartier met lijstjes, schema’s en boodschappentassen, geordend op ontvanger. Ik bracht de weekenden door met het versieren van het huis van mijn moeder met verse slingers en bloemstukken, waarbij ik de hoge ladder beklom om alle lichtjes precies op hun plek te zetten, terwijl zij van onderaf toezicht hield met een kop warme chocolademelk in de hand. Dit jaar zou het anders zijn, want ik ben van plan Jason kennis te laten maken met onze tradities.
Ik zag ons samen aan tafel zitten, zijn aanwezigheid, een stille verklaring over mijn verdere leven. Ik wilde dat mijn familie me zag als meer dan alleen hun betrouwbare hulp. Ik wilde dat ze de vrouw zagen die een bedrijf had opgebouwd, de liefde had gevonden en er nog steeds voor mijn familie was.
Ik geloofde dat ze hem met dezelfde warmte zouden verwelkomen als ik altijd aan hun partners had gegeven. Ik had geen idee hoe fout ik zat tot die noodlottige dag, een week voor Kerstmis. De ochtend begon zoals elke andere decemberdag, met vorst op mijn autoruiten en kerstmuziek op de radio tijdens mijn rit naar het huis van mijn moeder. Ik arriveerde vroeg voor onze planningssessie vóór Kerstmis.
Met tassen vol nieuwe decoraties en mijn vertrouwde planningsmap. Het huis zag er vredig uit van buiten, de lampjes die ik langs de dakrand had gehangen, fonkelden vrolijk tegen de grijze winterhemel. Ik ging naar binnen met mijn sleutel en riep een hallo, maar die bleef onbeantwoord, ervan uitgaande dat ze achter in het huis waren.
Ik zette mijn tassen neer in de hal en liep naar de keuken, waar stemmen door de gang klonken. Toen ik dichterbij kwam, herkende ik de lach van mijn moeder, gevolgd door Abigails kenmerkende toon en Thomas’ diepere stem. Net toen ik de hoek om wilde gaan, de keuken in, trok mijn naam mijn aandacht en bleef ik even staan. Mijn zus was aan het woord, dus we waren het eens.
Dan houdt Margot tijdens het diner voor volwassenen toezicht op alle kinderen. Vijf kinderen is veel, maar ze zorgt de hele tijd voor de tweeling, dus er komen er vast nog drie bij. Mijn hand bleef aan de muur hangen. Waar had ze het over? Dit was de eerste keer dat ik hoorde over een apart diner voor volwassenen. In onze familie was Kerstmis altijd een samenzijn aan de grote tafel.
Mijn moeder antwoordde: « Nou, ik denk dat het logisch is. De kindertafel zal chaotisch zijn, en Margot is er zo goed mee. Bovendien heeft ze al die activiteiten al gepland. Die activiteiten waren bedoeld voor na het avondeten, wanneer we er allemaal aan mee zouden doen. Ik had kerstspeurtochten en knutselprojecten bedacht waar de volwassenen bij zouden helpen, geen oppasentertainment.
Thomas viel in. Ze kan vroeg met de kinderen eten en dan kunnen wij eindelijk eens rustig eten. Vorig jaar had Lucas die inzinking en kon ik het eten dat Marggo de hele dag had gekookt nauwelijks proeven. Ik voelde een beklemd gevoel op mijn borst terwijl ik bleef luisteren, niet in staat om mijn aanwezigheid kenbaar te maken.
en ze doet toch ook de afwas? Dat doet ze altijd,’ voegde Abigail eraan toe. ‘Ik dacht eraan om dit jaar een lekkere fles wijn open te trekken zonder ons zorgen te maken over autorijden. Misschien zelfs wat spelletjes voor volwassenen spelen na het eten.’ Mijn moeder lachte. Nou ja, Margot heeft geen andere plannen. Neem het haar niet kwalijk, maar single zijn tijdens de feestdagen betekent dat ze tijd heeft om te helpen.
We hebben allemaal partners en kinderen om rekening mee te houden. De woorden kwamen hard aan als een klap in ons gezicht. Ik had expliciet gezegd dat ik Jason dit jaar mee zou nemen naar Kerstmis. Hadden ze gewoon niet geluisterd? Of erger nog, hadden ze het gehoord maar volledig genegeerd? Heeft ze het de laatste tijd nog over die fotograaf gehad? vroeg Thomas. Ik dacht dat dat maanden geleden al was weggeëbd. O, dat was nooit serieus. Mijn moeder wuifde het weg. Margot concentreert zich te veel op haar werk om relaties lang te laten duren.
