Mijn moeder, Linda, die vijf jaar geleden weduwe werd toen mijn vader plotseling overleed aan een hartaanval, is meer op mij gaan rekenen dan ik soms eerlijk vind. Mijn vader was altijd mijn steunpilaar, degene die het opmerkte als anderen ongevraagd mijn tijd vrijwillig aanboden. Zonder hem was de balans anders. Mijn rol als gezinscoördinator was niet iets wat ik zelf had gekozen, maar is op natuurlijke wijze ontstaan door mijn organisatorische vaardigheden.
Ik begon klein en hielp met de timing van het Thanksgiving-diner toen mijn moeder het na het overlijden van mijn vader niet meer zag zitten. Daarna was het Pasen, toen Kerstmis, totdat ik op de een of andere manier verantwoordelijk werd voor de planning, uitvoering en vaak ook de financiering van elke familiebijeenkomst. Ondertussen bouwde ik mijn evenementenbedrijf van de grond af op, beginnend met kleine verjaardagsfeestjes en breidde ik me uit naar bedrijfsevenementen en bruiloften die nu hoge prijzen vragen.
Mijn agenda staat maanden van tevoren volgeboekt, iets wat mijn familie gemakshalve vergeet als ze bellen met lastminuteverzoeken. Afgelopen zomer belde Abigail de dag voor haar trouwdag, in paniek omdat haar dinerreservering niet doorging. Kon ik misschien iets voor ze regelen? Oh, en kon ik op de tweeling passen terwijl ze uit eten gingen? Ik annuleerde mijn eigen plannen en belde drie restauranteigenaren die me nog iets verschuldigd waren.
Om negen uur die avond genoten Abigail en haar man van een privédiner op het dak dat ik had geregeld. Terwijl ik toezicht hield op de tweeling, die weigerde te slapen tot hun ouders om middernacht terugkwamen. Twee maanden geleden had Thomas noodhulp nodig met een schoolproject voor Sophie. Zijn sms’je luidde: « Dinosaurusdiarama morgenochtend nodig. Zou je kunnen helpen? » We weten allemaal dat jouw knutselvaardigheden veel beter zijn dan de mijne.
Ik bleef op tot 2 uur ‘s nachts en creëerde een prehistorisch landschap dat Sophie en applaus opleverde. Mijn moeder rekent het meest op mij. Toen de leiding onder haar gootsteen barstte, was ik haar eerste telefoontje. Toen ze haar nieuwe smartphone moest leren kennen, heb ik haar vier uur lang door de basisfuncties heen geholpen. Toen de boom van de buren in haar garage omviel, heb ik de verzekeringsclaim afgehandeld, omdat de papierwinkel haar overweldigde.
Jarenlang heb ik deze rol zonder morren aanvaard. Familie helpt immers familie. Maar afgelopen voorjaar veranderde er iets toen ik Jason ontmoette op een benefietgala, waar ik de coördinatie op me nam. Hij was de fotograaf die was ingehuurd om het evenement vast te leggen. En tussen zijn cameraklikken en mijn klembordcontroles door, ontdekten we een klik die moeiteloos aanvoelde. Voor het eerst in jaren voelde ik me enthousiast om met iemand te daten.
Jason begreep mijn drukke schema, omdat zijn werk vergelijkbare eisen stelde. Hij waardeerde mijn organisatietalent in plaats van het uit te buiten. Als ik over familieverplichtingen sprak, luisterde hij zonder oordeel, maar stelde wel vriendelijke vragen die me deden nadenken over de vraag of de balans wel eerlijk was.
Toen Kerstmis dit jaar naderde, voelde ik een nieuwe opwinding. Jason en ik waren al acht maanden aan het daten en ik wilde hem graag bij ons familiefeest hebben. Ik gaf hints tijdens ons Thanksgiving-diner en zei dat ik dit jaar misschien iemand speciaals mee zou nemen. Mijn aankondiging werd met afgeleide knikjes ontvangen, terwijl iedereen zich concentreerde op de maaltijd die ik had bereid.
