Drie weken na Kerstmis opende ik de deur van mijn appartement en rolde mijn koffer over de drempel naar de vertrouwde ruimte die op de een of andere manier anders aanvoelde na mijn afwezigheid. De lange vakantie met Jason was veranderd in een verkenning van de lokale cultuur buiten de resortgrenzen, met spontane dagtrips naar kustdorpjes en avonden, waarbij ik regionale gerechten proefde in restaurants waar toeristen zelden kwamen.
De ervaring was verkwikkend geweest op manieren die ik niet had verwacht. Het bood me niet alleen een ontsnapping aan familieverplichtingen, maar ook een herontdekking van mijn eigen nieuwsgierigheid en spontaniteit. De eerste familiebijeenkomst na mijn terugkeer was gepland voor de volgende zondag. Een verjaardagsfeestje voor mijn neefje Lucas. Ik benaderde het evenement met een mengeling van vastberadenheid en bezorgdheid.
Ik wist niet zeker of de inzichten uit mijn kerstafwezigheid zich zouden vertalen in zinvolle veranderingen of dat ze zouden terugvallen in vaste patronen onder de druk van persoonlijke interactie. Toen ik bij Thomas en Penny aankwam met een bescheiden ingepakt cadeau in plaats van de uitgebreide feestbenodigdheden die ik normaal gesproken mee zou hebben genomen, voelde de eerste begroeting ongemakkelijk.
Mijn moeder omhelsde me te stevig en fluisterde: « We moeten even in mijn oor praten. » Abigail groette me stijfjes, met een gereserveerde uitdrukking. Alleen Thomas leek oprecht ontspannen en begroette me met een warme en oprechte glimlach. « Fijn dat je terug bent. »
De kinderen zorgden voor een welkome afleiding en overspoelden me met enthousiaste updates over kerstcadeaus en schoolavonturen. Ik merkte met interesse dat ze door hun ouders in de gaten werden gehouden in plaats van automatisch mijn kant op te worden gestuurd. Tijdens een rustige periode in de viering drong mijn moeder me in het nauw in de keuken terwijl ik mijn glas water bijvulde.
Wat je met Kerstmis deed, was heel kwetsend, Margot. Ze begon zachtjes te praten om niet afgeluisterd te worden. We rekenden allemaal op je. Ik keek haar strak aan. Dat is nou net het probleem, mam. Jullie rekenden allemaal op me zonder te vragen of ik beschikbaar was. Jullie maakten plannen voor mijn tijd alsof het jullie toebehoorde. We zijn familie, wierp ze tegen. Familie helpt elkaar.
Ja, maar het moet van twee kanten komen, legde ik uit. Wanneer had iemand in dit gezin voor het laatst gevraagd wat ze voor me konden doen? Wanneer had iemand voor het laatst overwogen dat ik misschien mijn eigen plannen of voorkeuren voor de feestdagen had? Haar wenkbrauwen fronsten terwijl ze mijn vragen overwoog. Na een moment zakten haar schouders lichtjes in. Ik weet het niet meer, gaf ze toe. Ik denk dat we eraan gewend zijn geraakt dat jij altijd degene bent die alles regelt.
Dat is niet eerlijk tegenover ons allemaal, zei ik zachtjes. Het is niet eerlijk tegenover mij om altijd de gever te zijn, en het is niet eerlijk tegenover jou om altijd de nemer te zijn. Ik wil een evenwichtigere relatie. Tranen welden op in haar ogen. Ik denk er al sinds Kerstmis over na. Na de dood van je vader leunde ik zo zwaar op je.
