Het was makkelijker om dat te blijven doen dan om uit te zoeken hoe ik op eigen benen kon staan. Het spijt me, Margot. Ik zag niet hoeveel ik van je vroeg. Haar erkenning, zo anders dan de defensieve reactie die ik had verwacht, verraste me. Dank je wel dat je dat zegt, mam. Ik wil het beter doen, vervolgde ze, terwijl ze een traantje wegpinkte. Ik wil je niet kwijtraken omdat ik egoïstisch ben geweest.
We spraken bijna 30 minuten en verdiepten ons in jarenlange opgebouwde verwachtingen en ondoordachte patronen. Voor het eerst voelde ik me echt gehoord toen ik vertelde hoe isolerend het was geweest om altijd de behoeften van anderen boven die van mijzelf te stellen. En voor het eerst zag ik mijn moeder als iemand die haar eigen problemen verwerkte in plaats van alleen maar eisen aan mijn tijd te stellen.
Later die middag kwam Abigail naar me toe op de veranda, waar ik even naar buiten was gegaan voor een momentje stilte. « Dat was me nogal een stunt met Kerstmis, » zei ze, haar toon was opzettelijk licht, hoewel haar ogen ernstig bleven. « Het was geen stunt, » corrigeerde ik. « Het was een grens. » Ze nam een slokje van haar drankje, mijn woorden overwegend. De tweeling vroeg elke dag naar je.
Waar is tante Margot? Waarom is ze er niet? Ze zweeg even. Ik had geen goed antwoord, want zeggen dat we haar misbruikten tot ze er genoeg van had, leek me niet gepast voor een vijfjarige. Ondanks mezelf moest ik lachen. Wat heb je ze verteld? Dat volwassenen soms ook vakantie nodig hebben, en dat we beter met je tijd hadden moeten omgaan. Ze keek me recht aan. Ik was eerst boos.
Het voelde alsof je ons in de steek had gelaten toen we je nodig hadden, maar toen moest ik zelf ook nog omgaan met de driftbuien op kerstochtend, de driftbuien voor het slapengaan en al die kleine crises die je normaal gesproken gladstrijkt zonder dat iemand het merkt. En ik spoorde haar aan toen ze stil werd en ik me realiseerde: « We hebben je gebruikt als een handige uitlaatklep. Als het ouderschap moeilijk wordt, schuiven we het probleem door naar tante Margot. » Ze schudde haar hoofd.
« Dat is niet eerlijk, en het is ook niet goed voor de kinderen. Ze moeten zien dat hun ouders uitdagingen aanpakken, en niet de moeilijke dingen uitbesteden. » Haar inzicht verraste me. Van al mijn familieleden had ik verwacht dat Abigail het meest weerstand zou bieden tegen verandering. Dank je wel dat je dat zegt. Ik zei het oprecht. Ik hou van de tweeling en wil graag deel uitmaken van hun leven.
Ik wil gewoon niet de standaardoplossing voor elk probleem zijn. Begrepen. Ze knikte. Dus vertel me hier eens over, Jason. Is het serieus? De verschuiving naar persoonlijke interesse in mijn leven in plaats van wat ik voor haar kon doen, markeerde weer een kleine stap vooruit. We spraken over mijn relatie en haar carrière-uitdagingen, die zich voordeden als zussen in plaats van als dienstverlener en cliënt.
Thomas bleek mijn sterkste bondgenoot in het aanpassingsproces van het gezin. Tijdens het avondeten stuurde hij gesprekken bewust bij als ze afweken van mijn beschikbaarheid. Toen onze moeder opperde dat ze in het voorjaar hulp nodig had bij het reorganiseren van haar garage, onderbrak Thomas: « Misschien kunnen we met z’n allen een zaterdag vrijmaken om dat samen aan te pakken, als Margot beschikbaar is. »
