De doos was zwaar voor zijn formaat, verpakt in dik papier dat lichtjes kreukte toen ik hem oppakte. Ik vond een elegante crèmekleurige envelop. Maar wat eronder lag, deed mijn hart stilstaan – een laatste beeld van mijn moeder. Daar stond ik, voor altijd bevroren in de tijd, bij ons oude keukenraam, vogels tekenend op een lenteochtend.
« Wacht! » riep ik. « Wie ben jij? Waarom breng je dit schilderij terug? »
De man keek op. « Je krijgt je antwoorden wel, maak je geen zorgen. Mijn baas wil je graag ontmoeten. Accepteer je? »
Vrouw met open mond van shock | Bron: Midjourney
Ik keek naar het schilderij en toen weer naar hem. « Wanneer? »
« Nu, als je wilt. De auto staat klaar. »
De auto stopte bij een landhuis dat eruitzag als uit een kerstfilm, met fonkelende lichtjes en kransen in elk raam. Verse sneeuw kraakte onder mijn versleten laarzen terwijl de man me het pad af leidde.
Ik klemde me nog steviger vast aan het beeld en voelde me volkomen misplaatst.
Een verdwaasde vrouw in een elegant herenhuis | Bron: Midjourney
Binnen leidde een grote trap omhoog, met guirlandes gedrapeerd langs de leuning. De man leidde me naar een warm verlichte studeerkamer, waar een vuur knetterde in de stenen open haard. En daar, uit haar leunstoel, stond mevrouw Peterson op – dezelfde vrouw die ik twee jaar geleden op die vlucht had gered.
« Hoi Evie, » zei ze zachtjes. « Het is alweer een tijdje geleden. »
Ik stond verlamd, het schilderij tegen mijn borst geklemd. « Mevrouw… Peterson? »
Lachende oudere vrouw in residentie | Bron: Midjourney
Ze gebaarde dat ik in de leren fauteuil bij de open haard moest gaan zitten. « Ik zag het werk van je moeder in een online advertentie voor een lokale kunstgalerie, » legde ze uit. « Toen ik je schilderij zag, wist ik dat ik het moest hebben. Er is iets in de manier waarop je die vogels hebt vastgelegd… » Haar blik vervaagde en haar blik werd afstandelijk. « Het deed me zo aan mijn dochter denken. »
“Heb jij het schilderij van mijn moeder gekocht?”
Ze knikte. « Ik hoorde over de diagnose van je moeder en heb zelfs met de artsen gesproken, » vervolgde ze met gebroken stem. « Ik heb ze alles geboden om haar te redden. Maar sommige dingen… » Ze veegde een traan weg. « Sommige dingen zijn onbetaalbaar. »
« Hoe heb je mij gevonden? » fluisterde ik.
Een vrouw is zichtbaar geschokt | Bron: Midjourney
« Ik heb mijn manieren, » zei ze met een lichte glimlach. « Ik heb contact opgenomen met het ziekenhuis en hen ervan overtuigd je adres te geven, gezien de omstandigheden. »
s. Ik wilde ervoor zorgen dat je goed verzorgd werd, ook al kon ik je moeder niet redden.
« Waarom zou je zo ver voor mij gaan? »
Mevrouw Peterson ging naast me zitten. « Omdat ik vorig jaar mijn dochter aan kanker heb verloren. Ze was ongeveer net zo oud als jij. » Ze raakte zachtjes de lijst van het schilderij aan. « Toen ik dit online zag – het laatste kunstwerk van mijn moeder, verkocht om haar behandeling te betalen – wist ik dat ik moest helpen. Zelfs als het te laat was. »
Ik voelde de tranen over mijn wangen stromen. « Het geld voor dat schilderij gaf ons nog drie weken samen. »
« Mijn dochter Rebecca hield ook van kunst. » Mevrouw Petersons stem trilde. « Ze zou dit schilderij prachtig hebben gevonden. De symboliek ervan… samen iets opbouwen, zelfs als alles kapot lijkt. »
Een oudere, ontroerde vrouw | Bron: Midjourney
