Ze omhelsde me en we huilden allebei. We waren twee vreemden, verbonden door verlies en een moment op 10.000 meter.
« Breng de feestdagen met mij door, » zei ze uiteindelijk. « Niemand zou alleen moeten zijn met Kerstmis! »
De volgende ochtend zaten we in haar zonnige keuken, verhalen te delen onder het genot van koffie en zelfgebakken kaneelbroodjes. De keuken rook naar vanille en kruiden, warm en gezellig, zoals mijn kelderappartement nooit zou kunnen ruiken.
« Rebecca maakte ze elke kerstochtend, » zei mevrouw Peterson, terwijl ze me nog een broodje gaf. « Ze stond erop ze helemaal zelf te maken, ook al had ik haar verteld dat kant-en-klare broodjes prima waren. »
Een vrolijke vrouw | Bron: Midjourney
« Mama was ook zo met haar zondagse pannenkoeken, » glimlachte ik. « Ze zei dat liefde het geheime ingrediënt was. »
« Je moeder klinkt als een geweldige vrouw. »
« Dat was ze. Ze gaf kunstles in het buurthuis, weet je? Zelfs als ze ziek was, maakte ze zich zorgen dat haar leerlingen de les misten.
Mevrouw Peterson knikte met een begrijpende blik in haar ogen. « Dat is het moeilijkste, hè? Ze tot het einde toe om iedereen te zien piekeren. »
Een oudere vrouw in een rijkelijk gemeubileerde kamer | Bron: Midjourney
Het was helend om iemand te vinden die zo goed begreep hoe het was om zo’n enorme leegte in je leven te hebben. Iemand die wist dat rouw geen vast schema volgt, dat sommige dagen zwaarder zijn dan andere, en dat dat oké is.
« Evie, » zei mevrouw Peterson, terwijl ze haar koffiekopje neerzette. « Ik heb een voorstel voor je. Het bedrijf van mijn familie heeft een nieuwe persoonlijke assistent nodig… iemand die ik kan vertrouwen. Iemand met een scherpe geest en een goed hart. » Ze glimlachte. « Kent u iemand die aan die omschrijving voldoet? Iemand die Evie heet?! »
Ik keek haar verbaasd aan. « Meen je dat? »
Vrouw met haar mond open van verbazing | Bron: Midjourney
« Helemaal. Rebecca zei altijd dat ik te veel werkte. Misschien is het tijd dat ik iemand heb die me helpt de last te delen. » Ze reikte over de tafel en kneep in mijn hand. « Wat zeg je ervan? »
Kijkend naar haar hoopvolle uitdrukking, voelde ik iets wat ik al maanden niet meer had gevoeld: een sprankje mogelijkheid. Misschien had mama die ochtend gelijk toen ze me schilderde terwijl ik naar vogels keek. Misschien bouw je een huis echt samen, stukje bij beetje.
« Ja, » zei ik, terwijl ik de knuffel beantwoordde. « Ja, dat zou ik geweldig vinden. »
Toen we elkaar omhelsden, wist ik dat mijn leven zou veranderen. Die kerst vond ik mijn familie terug. En hoewel niets de leegte kon opvullen die de afwezigheid van mijn moeder had achtergelaten, kon ik misschien met de hulp van mevrouw Peterson een nieuw huis bouwen… een huis dat het verleden eerde en tegelijkertijd hoop bood voor de toekomst.
Een jonge vrouw staat in een woning, ontroerd, | Bron: Midjourney
Hier is er nog een
geschiedenis
: Slechts een maand na de dood van mijn moeder nam mijn vader zijn jonge liefde mee naar huis voor de feestdagen. Mijn hart brak, maar er wachtte me nog een verwoestende onthulling.
Dit werk is geïnspireerd op ware gebeurtenissen en personages, maar is verzonnen voor creatieve doeleinden. Namen, personages en details zijn gewijzigd om de privacy te beschermen en het verhaal te versterken. Elke gelijkenis met bestaande personen, levend of overleden, of met daadwerkelijke gebeurtenissen is puur toevallig en onbedoeld door de auteur.
De auteur en uitgever geven geen garanties met betrekking tot de nauwkeurigheid van gebeurtenissen of karakterbeschrijvingen en zijn niet verantwoordelijk voor eventuele misinterpretaties. Dit verhaal wordt aangeboden « zoals het is » en alle geuite meningen zijn die van de personages en weerspiegelen niet de mening van de auteur of uitgever.
