Ik glimlachte en ging wat water voor haar halen. « Ik doe gewoon mijn werk, mevrouw Peterson. Neem alstublieft kleine slokjes. »
« Nee, lieverd, » hield ze vol, terwijl ze mijn pols vasthield. « Sommige dingen zijn meer dan alleen werk. Ik was zo bang, en jij was zo kalm. Hoe kan ik je ooit terugbetalen? »
« De beste compensatie is dat je weer normaal ademt. Drink alsjeblieft wat water en rust uit. Ik kom snel weer bij je langs. »
Als ik toen had geweten dat ze gelijk had dat sommige dingen meer zijn dan alleen werk, was ik misschien niet zo snel weer met mijn taken begonnen.
Drukke stewardess in het vliegtuig | Bron: Unsplash
Het leven heeft de neiging je de goede tijden te laten vergeten wanneer de slechte je overvallen. Na de diagnose van mijn moeder kwam alles op de tweede plaats. Ik zegde mijn baan als stewardess op om voor haar te zorgen.
We verkochten alles: mijn auto, het huis van mijn grootvader in de buitenwijken, zelfs de kunstcollectie van mijn moeder. Ze was behoorlijk bekend in de lokale galerieën en haar schilderijen brachten redelijke prijzen op.
« Je hoeft dit niet te doen,
« Evie, » protesteerde mijn moeder toen ik haar mijn ontslagbrief bracht om te lezen. « Ik kan het wel aan. »
« Hoe ging je ermee om toen ik in groep drie longontsteking kreeg? Of toen ik op de middelbare school mijn arm brak? » Ik kuste haar voorhoofd. « Laat mij nou eens voor je zorgen. »
Emotionele vrouw | Bron: Midjourney
Het laatste schilderij dat verdween, was haar favoriet: een aquarel die ze van mij had gemaakt, waarop ik bij het keukenraam zat en twee vogels schetste die een nest bouwden in de esdoorn buiten.
Ze legde elk detail vast, van de ochtendzon op mijn warrige haar tot de manier waarop ik op mijn lip beet terwijl ik me concentreerde. Het was het laatste wat ze schilderde voordat ze ziek werd.
« Waarom heb je mij geschilderd terwijl ik vogels teken? » vroeg ik haar toen ze het me liet zien.
Ze glimlachte en raakte zachtjes de opgedroogde verf aan. « Omdat je altijd net als die vogels was, mijn liefste. We bouwen altijd iets moois, wat het leven ons ook brengt. »
Emotionele oudere vrouw met een penseel | Bron: Midjourney
Al snel vonden we online goud. Een anonieme koper bood ons een fortuin, veel meer dan we hadden verwacht. En mijn moeder kon haar geluk niet op.
« Zie je wel, Evie? Zelfs als alles het donkerst lijkt, is er altijd wel iemand die me helpt mijn nest te bouwen.
Drie weken later was ze weg. De ziekenhuiskamer was stil, alleen onderbroken door het steeds zwakker wordende gepiep van de monitoren.
« Het spijt me, lieverd, » fluisterde ze, haar laatste woorden. « Hou je vast. »
De dokters zeiden dat ze uiteindelijk niet meer hoefde te lijden. Ik hoopte dat ze gelijk hadden.
Arts op de afdeling | Bron: Midjourney
De tijd vloog voorbij als zandkorrels. Op kerstavond zat ik alleen in de kelder, kijkend naar de dansende schaduwen op de muur in het licht van de koplampen van voorbijrijdende auto’s.
Ik heb me niet druk gemaakt om de decoraties. Waarom? De enige kerstkaart die ik kreeg, was van mijn huisbaas, die me eraan herinnerde dat de huur op de eerste dag betaald moest worden.
Niemand wist waar ik woonde. Daar zorgde ik voor. Na het overlijden van mijn moeder kon ik de meewarige blikken, de ongemakkelijke gesprekken en de goedbedoelde maar pijnlijke vragen over hoe ik het ‘bijhield’ niet meer verdragen.
Maar toen schrok ik op toen er hard op de deur werd geklopt.
Verrast kijkende vrouw | Bron: Midjourney
Ik liep voorzichtig dichterbij en gluurde door het kijkgaatje. Ik zag een man in een duur pak met een geschenkdoos met een perfecte strik. Zijn jas kostte waarschijnlijk meer dan drie maanden huur.
“Kan ik u helpen?” riep ik door de deur.
« Juffrouw Evie? Ik heb een pakketje voor u. »
Ik opende de deur op een kier zonder de ketting te verwijderen. « Een cadeau? Voor mij? »
Hij glimlachte beleefd. « Ja, mevrouw, dit is voor u, » zei hij, terwijl hij het doosje omhoog hield. « Er zit ook een uitnodiging bij. Ik verzeker u, alles komt snel in orde. »
Man met een geschenkdoos | Bron: Midjourney
