De doos was zwaar voor zijn formaat en verpakt in dik papier dat lichtjes kreukte toen ik hem optilde. Ik vond een elegante crèmekleurige envelop. Maar wat eronder lag, deed mijn hart zwellen: het laatste schilderij van mijn moeder. Daar stond ik, voor altijd bevroren in de tijd, voor ons oude keukenraam, vogels te schetsen op een lenteochtend.
« Wacht! » riep ik. « Wie ben jij? Waarom breng je dit schilderij terug? »
De man keek op. « Je krijgt je antwoorden wel, maak je geen zorgen. Mijn baas wil je graag ontmoeten. Vind je dat goed? »
Vrouw met open mond in shock | Bron: Midjourney
Ik keek naar het schilderij en toen weer naar hem. « Wanneer? »
« Nu, als je wilt. De auto staat klaar. »
De auto stopte voor een landhuis dat eruitzag als uit een kerstfilm, met fonkelende lichtjes en kransen in elk raam. Verse sneeuw kraakte onder mijn versleten laarzen terwijl de man me het pad af leidde.
Ik greep het schilderij nog steviger vast en voelde me hopeloos misplaatst.
Prachtige vrouw in elegante villa | Bron: Midjourney
Binnen leidde een grote trap omhoog, met slingers langs de leuning. De man leidde me naar een warm verlichte studeerkamer, waar een knapperend vuur in de open haard brandde. En daar, opstaand uit haar leunstoel, stond mevrouw Peterson op – dezelfde vrouw die ik twee jaar geleden op die vlucht had gered.
« Hallo Evie, » zei ze zachtjes. « Het is alweer een tijdje geleden. »
Ik stond daar verstijfd, het schilderij tegen mijn borst geklemd. « Mevrouw … Peterson? »
Lachende oudere vrouw in villa | Bron: Midjourney
Ze gebaarde dat ik in de leren fauteuil bij de open haard moest gaan zitten. « Ik zag het werk van je moeder in een online advertentie voor een lokale kunstgalerie, » legde ze uit. « Toen ik je schilderij zag, wist ik dat ik het moest hebben. Er was iets in de manier waarop je die vogels hebt vastgelegd… » Haar blik viel weg en haar blik dwaalde af. « Het deed me zo aan mijn dochter denken. »
“Jij hebt het schilderij van mijn moeder gekocht?”
Ze knikte. « Ik hoorde over de diagnose van je moeder en heb zelfs met de artsen gesproken, » vervolgde ze met gebroken stem. « Ik heb ze alles geboden wat ik kon om haar te redden. Maar sommige dingen… » Ze veegde een traan weg. « Sommige dingen bereik je niet met geld. »
« Hoe heb je mij gevonden? » fluisterde ik.
Zichtbaar geschokte vrouw | Bron: Midjourney
« Ik heb mijn methoden, » zei ze met een flauwe glimlach. « Ik heb contact opgenomen met het ziekenhuis en hen ervan overtuigd je adres te geven, gezien de omstandigheden. »
Ik wilde er zeker van zijn dat er goed voor je gezorgd werd, ook al kon ik je moeder niet redden.
« Waarom zou je zoveel voor mij doen? »
Mevrouw Peterson ging naast me zitten. « Omdat ik vorig jaar mijn dochter aan kanker heb verloren. Ze was ongeveer net zo oud als jij. » Ze raakte zachtjes de lijst van het schilderij aan. « Toen ik het online zag – het laatste kunstwerk van mijn moeder, verkocht om haar behandeling te bekostigen – wist ik dat ik moest helpen. Zelfs als het te laat was. »
Ik voelde de tranen over mijn wangen stromen. « Het geld voor het schilderij gaf ons nog drie weken samen. »
« Mijn dochter Rebecca hield ook van kunst. » Mevrouw Petersons stem trilde. « Ze zou dit schilderij prachtig hebben gevonden. De symboliek ervan… van samen iets opbouwen, zelfs als alles kapot lijkt. »
Oudere, opgewonden vrouw | Bron: Midjourney
