Twee jaar nadat ik op 10.000 meter hoogte het leven van een vrouw had gered, zat ik op een dieptepunt. Ik had moeite om rond te komen en was aan het bijkomen van het verlies van mijn moeder. Op kerstavond klopte er iemand op mijn deur met een onverwacht cadeau en de kans op een nieuwe start van een onbekende die ik kende.
Ik heb alle denkbare passagiers gezien: zenuwachtige reizigers die voor het eerst op reis gingen, ervaren zakenreizigers en enthousiaste vakantiegangers.
Maar één passagier zal ik nooit vergeten. Niet vanwege haar designerkleding of haar businessclassticket, maar vanwege wat er die dag op 10.000 meter hoogte gebeurde. Twee jaar later veranderde ze mijn leven op manieren die ik me nooit had kunnen voorstellen.
Droevige vrouw met tranen in haar ogen | Bron: Midjourney
Laat me eerst een beeld schetsen van mijn leven. Mijn kelderappartement was precies wat je in de stad voor $600 per maand zou verwachten. Watervlekken sierden het plafond als abstracte kunstwerken, en de radiator rammelde de hele nacht alsof iemand er met een moersleutel op had geslagen.
Maar nu, op mijn 26e, na alles wat er gebeurd was, kon ik me niets meer veroorloven. Het aanrecht diende als bureau, werkblad en eettafel in één. In een hoek stond een klein queensize bed, waarvan het metalen frame zichtbaar was waar de lakens waren losgeraakt.
De muren waren zo dun dat ik elke voetstap vanuit het appartement boven kon horen. Elke voetstap herinnerde me eraan hoe ver ik was afgedwaald van mijn oude leven.
Ik staarde naar de stapel onbetaalde rekeningen op de klaptafel, die me er stuk voor stuk aan herinnerden hoe snel het leven kan veranderen. De incassobureaus belden opnieuw. Slechts drie keer die dag.
Rekeningen op tafel | Bron: Midjourney
Ik pakte de telefoon, mijn duim bleef uit gewoonte boven het nummer van mijn moeder hangen, voordat het me weer te binnen schoot. Zes maanden. Ik had zes maanden lang niemand kunnen bellen.
De tv van de buren zoemde door de muur, een vrolijke kerstfilm over familiereünies en kerstwonderen. Ik zette het volume hoger om het te overstemmen, maar de kerstliederen klonken als zout in een open wond.
« Adem rustig, Evie, » fluisterde ik tegen mezelf, het favoriete advies van mijn moeder als het moeilijk werd. « Eén dag tegelijk. »
De ironie van de situatie ontging me niet. ADEMEN. Zo begon het allemaal op die noodlottige vlucht.
Een wanhopige vrouw, verzonken in gedachten | Bron: Midjourney
« Mevrouw! Kan iemand haar helpen? » Een luide schreeuw galmde door de gang.
De herinnering aan die vlucht van twee jaar geleden was nog kristalhelder. Ik was net aan het inchecken voor de businessclass toen ik paniek in een mannenstem hoorde. Drie rijen voor me greep een oudere vrouw haar keel vast, haar gezicht kleurde alarmerend rood.
“Ze stikt!” riep een andere passagier terwijl ze van haar stoel opstond.
Mijn training begon meteen te werken. Ik rende naar haar toe en ging achter haar stoel staan. De andere stewardess, Jenny, was al bezig met het doorgeven van de medische staf van de vlucht.
« Mevrouw, ik ben hier om u te helpen. Kunt u wel ademen? » vroeg ik.
Oudere vrouw met ongemak in vliegtuig | Bron: Midjourney
Ze schudde heftig haar hoofd, haar ogen wijd open van angst. Haar perfect gemanicuurde nagels drukten zich vast in de armleuning en haar knokkels werden wit van spanning.
« Ik help je weer ademen. Blijf alsjeblieft kalm. »
Ik sloeg mijn armen om haar heen, vond een plekje net boven haar navel en duwde met al mijn kracht omhoog. Niets. Weer niets. Bij de derde poging hoorde ik een zachte zucht.
Een stuk kip vloog door het gangpad en landde op de krant van de man. De vrouw boog zich voorover en haalde diep en hijgend adem. De hele hut leek collectief naar adem te snakken.
Stewardess in een vliegtuig | Bron: Unsplash
« Rustig maar, » stelde ik haar gerust, terwijl ik over haar rug streek. « Adem rustig. Jenny, kun je wat water voor me halen? »
De handen van de vrouw trilden terwijl ze haar zijden blouse gladstreek. Toen ze me eindelijk aankeek, waren haar ogen waterig maar warm. Ze pakte mijn hand en kneep er stevig in.
« Dank je wel, lieverd. Ik zal dit nooit vergeten. Ik ben mevrouw Peterson, en je hebt zojuist mijn leven gered. »
Oudere vrouw lacht in het vliegtuig | Bron: Midjourney
