Zonder waarschuwing wankelde de soldaat en stortte neer op de grond. Zijn lichaam lag roerloos en we zagen geen beweging.
We renden meteen naar voren, maar voordat we hem konden bereiken, sprong de herder als een bewaker voorop. Zijn tanden kwamen tevoorschijn, zijn grom was diep en fel, en waarschuwde iedereen om op afstand te blijven. Niemand durfde nog een stap te zetten.
Elke keer dat iemand dichterbij probeerde te komen, blafte de hond scherp, zijn ogen brandden van vastberadenheid. We stonden verstijfd, verscheurd tussen angst en de dringende noodzaak om de soldaat te helpen die duidelijk niet bewoog.
De menigte aarzelt
Er verzamelden zich meer mensen. Sommigen fluisterden, anderen staarden alleen maar, onzeker over wat ze moesten doen. De soldaat ademde zwak, bijna onmerkbaar. Ondertussen cirkelde de herder om hem heen en gromde naar iedereen die dichterbij durfde te komen.
Toen stapte er vanuit de menigte een oudere vrouw naar voren. Haar stem was vastberaden toen ze zei:
— Hij is niet agressief. Hij is doodsbang om zijn baasje te verliezen. We moeten hem laten zien dat we er zijn om te helpen.
De eerste stap naar vertrouwen
