Ze naderde langzaam en liet zich op haar knieën zakken. Ze sprak op een zachte, kalmerende toon en stak voorzichtig haar hand uit. De herder spande zich, zijn oren gespitst, maar hij gromde niet. Zijn trillende ogen volgden haar bij elke beweging.
Aangemoedigd kwamen twee mannen erbij. De een belde snel een ambulance, terwijl de ander een fles water tevoorschijn haalde. De hond liet hen dichtbij blijven, maar hield zijn volledige aandacht bij elke handeling.
De tijd verstreek eindeloos, maar eindelijk konden ze de soldaat op zijn rug draaien. Een golf van opluchting ging door de menigte toen ze zagen dat hij nog ademde. Hij was alleen buiten bewustzijn. Even later arriveerden de ambulancebroeders en begonnen hem de nodige zorg te verlenen.
De toewijding van een hond
Gedurende dit alles week de herder geen moment van zijn zijde. Hij zat tegen zijn baasje aangedrukt en jankte zachtjes, alsof hij elke seconde van de strijd met hem meemaakte. En toen de hulpverleners de soldaat in de ambulance tilden, rende de hond erachteraan en weigerde zich door iemand van elkaar te laten scheiden.
