Weken veranderden in maanden. Langzaam keerde de stabiliteit terug. De ochtenden begonnen met gezamenlijke ontbijtjes, ‘s avonds met huiswerk en wandelingen met Max. Emily glimlachte vaker; Joshua lachte weer. De buren merkten de verandering op en boden eten, kleding en gezelschap aan. Voor het eerst sinds zijn thuiskomst voelde Daniel zich gesteund.
Toen kwam Rachel op een middag terug. Ze stapte uit dezelfde zwarte auto, gekleed in designerkleding. De man was verdwenen.
Emily verstijfde. Joshua verstopte zich achter Max, die zachtjes gromde.
Rachels glimlach aarzelde. « Danny… ik ben thuis. Ik heb een fout gemaakt. »
Daniels stem was zacht maar vastberaden. « Een vergissing? Je hebt ze in de steek gelaten. Emily werd hun moeder terwijl jij verdween. »
« Ik was niet blij, » zei ze, terwijl de tranen in haar ogen sprongen. « Maar ik wil het goedmaken. »
Emily’s stem sneed door de lucht. « We hebben je niet meer nodig, mam. Papa zorgt nu voor ons. »
