Thuisgekomen ontdekte hij de nasleep: onbetaalde rekeningen, te late aanmaningen en zelfs een executie-aanklacht. Rachel was niet zomaar vertrokken en ze had al haar verplichtingen laten liggen.
Daniel nam contact op met zijn commandant. Hoewel hij onlangs was ontslagen, ontving hij een kleine re-integratietoelage en een verwijzing naar de veteranenzorg. Het deed pijn om om hulp te vragen, maar zijn trots betekende niets vergeleken met de behoeften van zijn kinderen.
Buren fluisterden al snel de waarheid. Rachel was maanden geleden vertrokken in een zwarte auto met een andere man. Sommigen hadden Emily geholpen, maar zij had geweigerd en volgehouden dat ze het zelf wel kon.
Op een middag, terwijl Daniel het hek repareerde, kwam Emily stilletjes naar ons toe. « Papa… ga je ook weg? »
De vraag verpletterde hem bijna.
Hij liet de hamer vallen en knielde voor haar neer. « Nee, lieverd. Nooit. Jij en Joshua zijn mijn hele wereld. »
Vastberaden solliciteerde Daniel naar lokale beveiligingsfuncties. Zijn militaire ervaring leverde hem een nachtdienst op in een magazijn. Het was geen glamour, maar wel eerlijk werk.
Toch bleef Rachels schaduw hangen. Soms lag Daniel wakker en speelde hij elke herinnering af, zich afvragend hoe de liefde zo kon bekoelen. Emily bekende later dat Rachel haar had gezegd dat ze haar mond moest houden over de affaire. « Ze zei dat je boos zou worden… ze wilde een nieuw leven. »
Daniëls hart verhardde.
