De frisse herfstbries in Virginia bracht de geur van verbrande bladeren met zich mee toen sergeant Daniel Hayes eindelijk uit de bus stapte.
Zijn ooit zo glimmende uniform was nu vervaagd, zijn laarzen geschaafd door het zand van Afghanistan. Na bijna twee jaar afwezigheid had hij elke dag geteld tot hij weer bij zijn familie kon zijn. Maar toen hij aankwam bij hun kleine huis aan Oakwood Street, was de aanblik die hem trof niet het warme welkom waar hij van had gedroomd. Het was iets wat hem deed samentrekken.
De tuin was overwoekerd, de brievenbus zat vol met vergeelde papieren. Op de veranda zat zijn negenjarige dochter Emily, haar vierjarige broertje Joshua stevig vastgeklemd. Voor hen stond hun Duitse herder Max, met zijn nekharen overeind alsof hij hen bewaakte.
« Papa? » Emily’s stem trilde terwijl ze naar voren rende, tranen rolden over haar stoffige wangen. Joshua volgde en wierp zich in Daniels armen. Daniel liet zijn sporttas vallen en hield hen beiden stevig vast, maar zijn ogen zochten achter hen naar zijn vrouw Rachel.
« Waar is mama? » vroeg hij zachtjes.
Emily aarzelde en fluisterde toen: « Ze is weg, papa. Ze is weggegaan… lang geleden. »
De woorden sloegen in als granaatscherven. Rachel had gezworen dat ze de familie sterk zou houden tijdens zijn uitzending. Maar Emily’s volgende bekentenis brak hem volledig.
Ze ging er met een andere man vandoor. Ze kwam nooit meer terug. Ik moest voor Joshua zorgen. Max hielp me.
