Een uitnodiging en een kleine kans om uit te rusten
Op een dag belde mijn oude vriendin Carol me vanuit het andere eind van het land.
« Margaret, je hebt een pauze nodig, » zei ze. « Kom een weekje langs. Neem Lily mee. We delen de nachtvoedingen. Je kunt eindelijk uitrusten. »
Rust. Wat een mooi woord. Ik had al maanden niet echt gerust.
Dus na enige aarzeling schraapte ik genoeg geld bij elkaar voor een goedkoop vliegticket. De stoelen zouden krap zijn, maar het was alles wat ik me kon veroorloven.
Een vlucht vol tranen
Zo belandde ik in een overvol vliegtuig, Lily en een luiertas stevig vastgeklemd. Ik bad in stilte voor een rustige vlucht. Maar zodra ik ging zitten, begon Lily te zeuren. Binnen een paar minuten veranderden haar zachte gejammer in een huilbui.
Ik probeerde alles – haar wiegen, neuriën, haar luier controleren, haar flesje aanbieden – maar niets hielp. Haar gehuil werd luider en weerkaatste door de cabine. Ik voelde tientallen ogen op me gericht.
Een vrouw zuchtte. Een man keek me boos aan. Mijn gezicht gloeide van schaamte.
Ik drukte Lily tegen mijn borst en fluisterde: « Alsjeblieft, lieverd. Het is goed. Oma is hier. »
Maar ze huilde alleen maar harder.
