De vlucht die alles veranderde
Toen een man eiste dat ik mijn stoel moest afstaan omdat mijn kleindochter niet ophield met huilen, pakte ik mijn spullen en rolden de tranen over mijn wangen. Toen bood een tienerjongen me zijn stoel in de businessclass aan. Wat er toen gebeurde, zette de wereld van die man op zijn kop.
Een jaar van verlies en slapeloze nachten
Ik ben 65 jaar oud en het afgelopen jaar was gevuld met pijn, lange nachten en eindeloze zorgen. Mijn dochter overleed kort na de geboorte van haar dochtertje. Ze heeft dapper door de bevalling heen gevochten, maar haar lichaam was gewoon te zwak.
In slechts een paar uur tijd veranderde ik van trotse moeder in beschermer van een klein pasgeboren kindje.
Achtergelaten en opnieuw beginnen
Wat alles nog moeilijker maakte, was wat er vlak daarna gebeurde. De man van mijn dochter – de vader van de baby – kon niet omgaan met wat het leven hem had gebracht. Ik zag hem ooit zijn dochter vasthouden in het ziekenhuis. Hij keek op haar neer, fluisterde iets wat ik niet kon verstaan en legde haar toen voorzichtig terug in haar wiegje. Zijn handen trilden.
De volgende ochtend was hij weg.
Hij nam de baby niet mee naar huis. Hij bleef niet voor de begrafenis.
Hij liet alleen een kort briefje achter op een stoel: « Ik ben niet geschikt voor dit soort leven. Je weet wel wat je moet doen. »
Dat was de laatste keer dat ik hem zag.
