Toen Daniel voorbijliep, stak ze haar hand naar hem uit, misschien in de veronderstelling dat hij haar iets wilde geven. In plaats daarvan deed hij een stap achteruit. Zonder na te denken duwde hij haar hand met zijn voet weg en mompelde: « Ga hier niet zitten. Je hoort niet op straat te zijn. »
De beweging was heftiger dan hij bedoeld had. Ze viel achterover tegen de muur, de munten uit haar beker vielen op de stoep. Mensen bleven staan en fluisterden.
Haar ogen werden groot en in plaats van te schreeuwen fluisterde ze: « Daniel? » Haar stem was zwak, maar er klonk iets verontrustend bekends in. Daniel verstijfde even, schudde toen zijn hoofd en liep verder. Achter hem werd het geroezemoes van de menigte luider.
Een gezicht dat hij niet kon vergeten.
Die avond, terug in zijn luxueuze penthouse met uitzicht op de skyline van Chicago, schonk Daniel zichzelf een glas bourbon in. Hij probeerde de vrouw uit zijn gedachten te zetten. Maar haar ogen en dat trillende gefluister bleven in zijn gedachten terugkomen: « Daniel? »
Hij wist niet dat deze vrouw helemaal geen vreemde voor hem was. Ze heette Margaret Collins. Jaren eerder was ze Margaret Whitmore geweest – zijn moeder. Ze was verdwenen toen Daniel zeven was, en hij had in het geheim naar haar gezocht, met behulp van privédetectives en eindeloze nachten van verdriet. Het lot had hen binnen handbereik gebracht en hij had op dat moment wreed gereageerd.
Rusteloze gedachten.
Daniel werd de volgende ochtend wakker met een onrustig gevoel. Zijn leven verliep doorgaans volgens een duidelijk plan: e-mails, vergaderingen, de sportschool, lunches met klanten. Maar vandaag bleef de herinnering aan die vrouw bij hem hangen. Hij herinnerde zich haar ogen, haar stem en de jaren dat hij zijn moeder had gemist.
Toen Daniel nog een kind was, voedde zijn vader, Richard, hem alleen op. Richard vertelde hem dat Margaret hen in de steek had gelaten, dat ze labiel en onverantwoordelijk was. Daniel groeide op met wrok en onderdrukte die onder het mom van een vastberadenheid om te slagen. Maar diep vanbinnen bleef hij naar haar zoeken.
Terug naar de markt
. Die middag keerde Daniel terug naar de markt. De vrouw was er nog steeds, met haar beker in haar hand. Deze keer bleef hij staan en bekeek haar aandachtig. De lichte trilling in haar linkerhand, de manier waarop ze haar lippen tuitte – het kwam allemaal bekend voor.
Tenslotte vroeg hij: “Ken ik jou?”
Ze keek verrast op, haar ogen werden even zachter en vulden zich toen met schaamte. « Je herinnert je me niet meer, hè? » fluisterde ze.
Daniëls hart zonk in zijn schoenen. « Waarom noemde je me gisteren bij mijn naam? »
Met trillende handen haalde ze een vervaagde foto onder haar jas vandaan. Er stond een kleine jongen op met warrig bruin haar en helderblauwe ogen – zijn ogen. Naast hem stond een glimlachende vrouw, jonger, maar ongetwijfeld van haar eigen soort.
Daniels wereld draaide op zijn grondvesten. « Waar heb je dit vandaan? » vroeg hij.
« Ik ben haar, » zei ze zachtjes. « Ik ben je moeder. »
