De onverwachte waarheid.
Jarenlang had Daniel zich voorgesteld haar ergens ver weg te vinden – hertrouwd, of misschien wel voorgoed weg. Hij had nooit verwacht haar zo te ontmoeten. Woede welde in hem op. « Als je echt mijn moeder bent, waarom heb je me dan verlaten? Weet je hoe dat me heeft beïnvloed? »
Tranen welden op in Margarets ogen. « Ik heb je nooit verlaten. Je vader heeft me weggejaagd. Hij had geld, macht, advocaten. Hij zei tegen de rechtbank dat ik waardeloos was. Ik heb gevochten, maar ik had niets. Ik dacht… misschien was je bij hem veiliger. »
Daniel deinsde achteruit, tot in zijn diepste wezen geschokt. Zou de vader die hij zo respecteerde tegen hem gelogen hebben? Hij wilde weg, maar iets in de wanhoop van zijn moeder hield hem tegen.
De strijd van zijn zoon.
In de dagen die volgden, was Daniëls geest turbulent. Vergaderingen vloeiden in elkaar over, de winst leek onbeduidend vergeleken met de waarheid die hij nu in zich droeg. ‘s Avonds staarde hij naar de foto die ze hem had gegeven.
Na drie slapeloze nachten vroeg hij haar om hem weer te ontmoeten. Dit keer in een klein café aan de rivier. Hij stuurde zelfs een auto om haar op te halen. Toen ze in haar versleten jas aankwam, voelde hij een steek van schaamte toen de anderen hem aanstaarden.
« Ga zitten, » zei hij zachtjes. Voor het eerst klonk er geen arrogantie in zijn stem.
Haar verhaal:
Ze praatten urenlang. Margaret vertelde hem hoe Richard haar als onverantwoordelijk had afgeschilderd, hoe een juridische strijd haar spaargeld had opgeslokt en hoe ziekte en ontberingen haar dakloos hadden gemaakt. Ze gaf toe dat ze hem, toen hij jonger was, soms van een afstandje in de gaten hield, maar dat ze zich verborgen hield omdat Richards advocaten haar bedreigden.
Daniel luisterde zwijgend, verscheurd tussen ongeloof en de oprechtheid in haar ogen. « Al die jaren, » mompelde hij, « heb ik jou de schuld gegeven. »
Margaret reikte met trillende vingers over de tafel. « Ik gaf mezelf ook de schuld. Dat ik niet sterker was. Dat ik geen uitweg vond. »
