De slingerklok in de marmeren hal sloeg half drie ‘s middags toen Marek Kowals Mercedes de cirkelvormige oprit voor zijn woning in de wijk Podil in Kiev af raasde. Hij zou pas over drie uur terugkeren, maar de bestuursvergadering eindigde voortijdig. Een onverwachte thuiskomst vervulde hem altijd met een vreemde mix van verwachting en spanning. Misschien was het dit bestuursinstinct dat hem op zijn veertigste miljardair maakte.
Toen hij de massieve eikenhouten deur naderde, verstijfde hij plotseling van angst. Een kindergehuil. En niet zomaar een gehuil, maar het wanhopige, doordringende gejammer van zijn zesjarige dochter Anya. Marks bloed stolde toen hij nog een geluid hoorde dat zijn maag deed samentrekken.
Harde, wrede woorden: « Jij domme, onhandige kreupele. Kijk wat je met mijn Perzisch tapijt hebt gedaan. Je bent een vergissing, net als je zielige moeder. »
Victoria’s stem sneed door de lucht als een zweep – koud en genadeloos. Marks hand bevroor op de deurknop. Anya’s stem was hoog en wanhopig, de woorden ontsnapten tussen haar snikken door: « Alsjeblieft, mama Victoria, het spijt me. Ik probeerde een glas water te pakken, maar mijn krukken gleden weg en ik morste alles. Het was niet mijn bedoeling. »
Misschien vind je dit ook interessant:
Deze woorden raakten Mark als een klap. Zijn overleden vrouw Sofia was de liefde van zijn leven, en Anya was het kostbare geschenk dat ze hem gaf.
Hij trouwde twee jaar geleden met Victoria, in de overtuiging dat zij de liefhebbende moeder zou zijn die Anya zo hard nodig had na het verlies van Sofia aan kanker op vierjarige leeftijd. Anya’s herhaalde, wanhopige kreten zetten hem aan tot actie. Mark opende de voordeur en verstijfde bij het zien van wat hij zag.
Midden in de luxueuze woonkamer zat zijn prachtige dochter opgerold op de grond naast een omgevallen glas water. Haar kleine lichaam trilde van het snikken. Haar speciale roze orthopedische krukken, versierd met haar favoriete vlinderstickers, lagen ernaast. Victoria stond boven haar, haar armen over elkaar, haar gezicht vertrokken van walging.
« Victoria! » Marks stem galmde zo hard door de kamer dat de kristallen glazen op de enorme mahoniehouten bar trilden. « Wat is hier in godsnaam aan de hand? »
Victoria draaide zich om, verbazing en iets anders – angst – duidelijk zichtbaar op haar gezicht. Een fractie van een seconde zag Mark iets in haar ogen dat hem meer angst aanjoeg dan Anya’s geschreeuw. Het was niet alleen woede of irritatie. Het was iets diepers, donkerders, bijna als haat
