« Mark, je bent vroeg terug, » zei Victoria, haar stem klonk meteen vertrouwd en kalm. Ze streek haar blonde haar glad en trok haar designerjurk recht alsof er niets gebeurd was. « Anya heeft een klein ongelukje met het water gehad. Ik wilde haar gewoon leren voorzichtiger te zijn met dure dingen. »
Mark keek naar zijn dochter. Anya’s goudblonde haar hing in de war en viel om haar gezicht, en haar grote blauwe ogen, identiek aan die van haar moeder, waren groot van pijn en verwarring. Haar wangen waren rood en betraand. Maar bovenal brak Marks hart door de geschokte en nederige blik in haar ogen, alsof dit niet de eerste keer was dat ze zo behandeld was.
« Papa, » fluisterde Anya, terwijl ze met trillende handen naar hem uitstak. « Ik wilde gewoon wat water drinken omdat ik dorst had, maar toen ik verkeerd op de krukken leunde, viel alles uit elkaar. Ik heb me zo vaak verontschuldigd, maar… »
Mark knielde naast zijn dochter neer en zijn hart brak bij de aanblik van haar betraande gezicht. Terwijl hij Anya zachtjes omhelsde, zag hij iets wat zijn bloed deed koken. Anya deinsde lichtjes terug toen hij haar hand aanraakte en hij zag vage vlekken op haar polsen – geen blauwe plekken, maar rode strepen, alsof iemand er te hard in had geknepen.
« Hoe lang duurt dit al? » vroeg Mark met een zachte, dodelijke stem, terwijl hij met zijn dochter in zijn armen stond.
Victoria’s gezicht verbleekte, maar haar stem bleef kalm. « Ik weet niet wat je bedoelt, Mark. Kinderen met een beperking hebben nauwlettend toezicht nodig. Anya moet begrijpen dat de wereld zich niet voor altijd aan haar beperkingen zal aanpassen. »
De manier waarop ze het woord ‘beperking’ uitsprak, deed Mark zijn kaken op elkaar klemmen. Anya werd geboren met een zeldzame aandoening die haar beenspieren beschadigde en haar dwong krukken te gebruiken, maar ze was een van de slimste en meest veerkrachtige kinderen die hij ooit had ontmoet. Artsen zeiden dat haar intelligentie uitzonderlijk was. Ze kon al lezen op het niveau van groep vier en wiskundeopgaven oplossen, tot verbazing van haar leraren.
“Papa,” fluisterde Anya op zijn schouder, “ik ben bang dat ik haar weer boos maak.”
Die woorden veranderden alles. Mark keek Victoria met nieuwe ogen aan en zag iets kouds en berekenends achter haar prachtige uiterlijk. Hoe vaak was hij niet thuisgekomen en had hij Anya ongewoon stil of teruggetrokken aangetroffen? Hoe vaak had Victoria Anya’s tranen toegeschreven aan hysterie of een verlangen naar aandacht?
« Pak je spullen, Victoria, » sneed zijn stem als een mes door de gespannen stilte. « Je hebt één uur. »
Victoria’s masker viel volledig af: « Dat meen je toch niet. Door het optreden van die kleine prinses? Mark, ze manipuleert je. Zie je het dan niet? Ze laat expres alles vallen om de aandacht te trekken. »
Maar Mark beklom de trap al en droeg Anya in veiligheid. Toen hij binnenkwam, hoorde hij Victoria’s stem achter zich – niet langer lief, maar scherp, vol wanhoop: « Je zult hier spijt van krijgen, Mark Koval. Je begrijpt niet wat je opgeeft. Dit kind zal je leven ruïneren, net zoals zijn moeder probeerde te doen. »
Er klonk iets in haar stem dat beloofde dat er meer zou komen. Iets dat suggereerde dat Victoria haar eigen geheimen had. Geheimen die misschien wel gevaarlijker waren dan Mark zich had kunnen voorstellen.
Boven aan de trap keek Anya hem aan, haar ogen sprankelend van ongelooflijke wijsheid. « Pap, waarom zegt mama Victoria zulke vreselijke dingen tegen me? Heb ik haar leven echt verpest omdat ik krukken nodig had? »
