Adrian haalde snel adem. Zijn keuze was duidelijk. « Stap in de auto, » zei hij vastberaden.
De jongen aarzelde, maar gehoorzaamde. Adrian tilde een van de baby’s op, de zachte hartslag ervan drukte tegen zijn borst. Terwijl de auto wegreed, begreep Adrian: dit was niet zomaar een aalmoes. Dit was het begin van iets dat zijn leven zou veranderen.
Namen en verhalen onthuld
. In de warme auto was het contrast met de storm buiten opvallend. Adrian zat met een van de baby’s in zijn armen en luisterde naar zijn onregelmatige ademhaling. De jongen zat stijfjes tegenover hem en hield het andere kind vast alsof iemand hem zou kunnen afpakken.
« Hoe heet je? » vroeg Adrian zachtjes.
De jongen slikte. « Ethan. »
« En je zussen? »
« Lily en Rose, » fluisterde hij, terwijl hij de regendruppels van zijn kleine voorhoofd veegde. « Ze zijn pas twee maanden oud. »
Adrian knikte langzaam. Zijn geest – normaal gesproken scherp, logisch en precies – was in chaos gestort. « Waar woon je, Ethan? »
De blik van de jongen schoot nerveus heen en weer. « Nergens heen. Na de dood van mijn moeder woonden we een tijdje in de kelder van haar vriendin, maar ze zei dat we moesten vertrekken. Ik droeg ze overal met me mee, in de hoop dat iemand zou helpen. »
De woorden troffen Adrian als een last. Hij kon zich niet voorstellen hoe een twaalfjarige twee baby’s in leven kon houden in een stad als deze. « En je vader? »
Ethans gezicht verhardde. « Hij is weggegaan toen mama ziek werd. Ik heb hem sindsdien niet meer gezien. »
Een ziekenhuis en een belofte
. In het ziekenhuis brachten verpleegkundigen de tweeling met spoed naar de spoedeisende hulp. Ethan raakte in paniek en greep Adrians mouw vast. « Je hebt beloofd dat ze ze niet zouden meenemen! »
« Ik zal je niet verlaten, » verzekerde Adrian hem, terwijl hij een stevige hand op zijn schouder legde – ook al werd hij gekweld door twijfel. Hij wist niet welke rechten hij had of welke formaliteiten ze zouden moeten doorlopen.
Een paar uur later bevestigden de artsen dat de meisjes zwak waren, maar in stabiele toestand. In de wachtkamer had Ethan moeite met slapen, zijn hoofd hing naar beneden maar hij weigerde zijn ogen te sluiten.
« Ethan, » zei Adrian zachtjes, « hoe lang ben je al alleen? »
Tranen welden op in de ogen van de jongen. « Sinds de begrafenis. Twee maanden. Ik gaf ze flesvoeding uit de buurt toen ik nog geld over had. Soms hielpen mensen. Soms… niet. » Zijn stem brak. « Ik dacht dat vanavond het einde zou zijn. »
Adrian leunde achterover en voelde een steek in zijn hart. Hij had zijn hele leven in weelde geleefd, maar dit kind droeg lasten die zijn leeftijd ver te boven gingen.
Die avond belde Adrian zijn advocaten en de directeur van de stichting. « Zoek alles uit wat je kunt over deze jongen en zijn zussen. Start de procedure voor tijdelijke voogdij. Onmiddellijk. »
Toen hij ophing, keek Ethan hem angstig aan.
« Je gaat ons toch niet zomaar aangeven? »
Adrian zweeg en schudde toen zijn hoofd. « Nee. Ik help je. Alleen. »
Voor het eerst krulden Ethans lippen zich tot iets dat op een glimlach leek. Maar Adrian zag nog steeds de jarenlange angst op zijn gezicht. Dit zou niet makkelijk worden.
Een nieuw leven begint
Weken werden maanden en A
