Drians wereld was compleet veranderd. Zakelijke bijeenkomsten en tijdschriftcovers leken onbeduidend vergeleken met Ethans nachtelijke voedingen, luiernoodgevallen en rustgevende, stille nachtmerries.

De miljardair die ooit een leger assistenten aanvoerde, worstelde nu om drie uur ‘s nachts met babyflesjes en verruilde zijn pakken voor gekreukte T-shirts. Zijn penthouse, ooit een steriele kunstgalerie, was gevuld met het lachen – en de tranen – van drie kinderen die alleen maar tegenspoed hadden gekend.

Ethan, ooit wantrouwend, begon te vertrouwen. Hij volgde Adrian overal en stelde hem voortdurend vragen. « Heb je al je gebouwen zelf gebouwd? Eet je elke dag gourmet? Worden rijke mensen wel eens eenzaam? »

Die laatste vraag raakte Adrian diep. Hij antwoordde eerlijk: « Ja, Ethan. Vaker dan je denkt. »

Ondertussen bloeide de tweeling op. Met de juiste zorg waren Lily en Rose weer op krachten gekomen en hun gegiechel galmde door de kamers die ooit stil waren geweest. Verpleegkundigen van Adrians stichting bezochten hem, maar hij stond erop om persoonlijk bij hen te zijn – om te leren hoe hij ze moest inbakeren, hun darmkrampjes moest verzachten en ze in slaap moest wiegen.

De voogdijstrijd
was slopend. Maatschappelijk werkers twijfelden aan zijn bedoelingen. De media lachten hem uit: « Miljardair adopteert straatkinderen – een publiciteitsstunt? » Maar Adrian ging elke hoorzitting vastberaden tegemoet en Ethan klampte zich aan zijn mouw vast als een reddingsboei.

Tijdens de laatste zitting keek de rechter naar beneden. « Meneer Beaumont, begrijpt u werkelijk de verantwoordelijkheid die u vraagt? Deze kinderen hebben meer nodig dan alleen middelen. Ze hebben geduld, toewijding en onvoorwaardelijke liefde nodig. »

Adrian stond op, zijn stem onwrikbaar. « Edelachtbare, ik dacht ooit dat rijkdom de maatstaf voor succes was. Ik had het mis. Deze kinderen hebben me meer zin gegeven dan al mijn jaren in het bedrijfsleven bij elkaar. Ik zal ze niet teleurstellen. »

De hamer van de rechter is gevallen. De wettelijke voogdij is verleend.

Een gezin geboren uit liefde.
Maanden later, op een rustige lentemiddag, nam Adrian Ethan, Lily en Rose mee naar het park. De tweeling deed een dutje in de kinderwagen terwijl Ethan een voetbal in het gras trapte. Adrian zat op een bankje, vervuld van een warm gevoel van tevredenheid.

Ethan rende erheen, zijn wangen rood. « Weet u, meneer Beaumont… ik bedoel, pap… » stamelde hij, maar toen kreeg hij het eruit. « Ik denk dat mam en pap blij zouden zijn dat we u gevonden hebben. »

Adrians keel kneep samen. Hij legde een hand op Ethans schouder. « En ik ben blij dat ik je gevonden heb, zoon. »

Toen de zon onderging, klonk er gelach in de lucht, wat een waarheid met zich meebracht: familie is niet gebonden aan rijkdom of bloed, maar aan de moed om in de regen te stappen, een kind bij de hand te nemen en nooit meer los te laten.