« Wat is er? » vroeg hij geamuseerd.
« Beloof me dat je niet meer naar de andere dames kijkt. Ik heb Clara al gekozen. »
Richard grinnikte.
“Amelia, het leven is niet zo eenvoudig.”
« Waarom niet? » drong ze aan, haar ogen wijd open van verbazing.
« Zie je het niet? Ze maakt ons blij. Mama, ik ga slikken, dat zou ik ook wel willen. »
Haar woorden raakten dieper dan het debat in de directiekamer.
Richard had geen antwoord.
Weken duurden tot maanden.
Zijn verzet maakte langzaam plaats voor de onweerlegbare waarheid:
het geluk van zijn dochter was belangrijker dan zijn trots.
Op een frisse herfstdag vroeg hij Clara om hem te ontmoeten in de garde.
Ze keek er nerveus uit en streekte haar gezicht glad.
« Clara, » zei hij, zijn stem zachter dan normaal, « ik bied je mijn excuses aan. Ik heb je eerlijk beoordeeld. »
« Geen excuses nodig, meneer Lacaster. Ik ken mijn plaats… »
