« Jouw plek, » onderbrak hij, « is waar Amelia je nodig heeft. En het lijkt erop… dat is hier. Bij ons. »
Clara’s ogen werden groot.
« Meneer, bedoelt u…? »
Richard ademde uit – alsof hij jaren van pantser afwierp. « Amelia had je al uitgekozen voordat ik mijn ogen ooit opendeed. En ze had gelijk. »
Zou jij… overwegen om deel uit te maken van deze familie?”
Tranen welden op in Clara’s ogen. Ze kreeg een trillende mond, niet in staat om te spreken.
Vanaf het balkon klonk een zacht stemmetje triomfantelijk:
« Ik zei het toch, papa! Ik zei toch dat zij de enige was! »
Amelia klapte in haar handen en giechelde van vreugde.
De bruiloft was eenvoudig, verre van de verwachte Lacaster-extravaga.
Geen roddelbladen. Geen vuurwerk.
Alleen familie, een paar goede vrienden en een klein meisje dat Clara’s hoofd losliet toen ze naar het altaar liepen.
Terwijl hij bij het altaar stond, begreep Richard het eindelijk.
Jarenlang had hij zijn imperium opgebouwd met controle en schijn.
Maar de basis van zijn toekomst – het enige imperium dat bescherming waard was – was liefde.
Amelia straalde en trok aan Clara’s mouw.
« Zie je wel, mama? Ik heb papa verteld dat jij het was. »
