Clara stapte voorzichtig naar voren. « Meneer Lacaster, alstublieft. Amelia is nog maar een kind. Ze begrijpt het niet… »
Hij onderbrak haar koud.
« Ze kent geen greintje van de wereld waarin ik leef. Niets van verantwoordelijkheid. Of schijn. En jij ook niet. »
Clara sloeg haar blik neer, vreemd.
Maar Amelia sloeg haar armen over elkaar, terwijl haar vader de vergaderzaal binnenstapte.
In de dagen die volgden, probeerde Richard alles om haar humeur te veranderen.
Reisjes naar Parijs. Nieuwe poppen. Ooit een puppy.
Elke keer schudde Amelia haar hoofd:
« Ik wacht op Clara. »
Richard begon Clara met tegenzin beter in de gaten te houden.
Hij merkte de details op:
De manier waarop ze geduldig Amelia’s haar vlocht, zelfs als ze zich ongemakkelijk voelde.
De manier waarop ze zich naar Amelia’s niveau schikte en luisterde alsof elk woord ertoe deed.
De manier waarop Amelia lachte — vrijuit, vreugdevol — alleen toen Clara oud was.
Clara was niet verfijnd. Maar ze was wel elegant. Ze droeg geen dure parfum – ze rook naar schoon wasgoed en warm brood.
Ze sprak geen miljardairstaal, maar ze begreep wel het hart van een lief kind.
En voor het eerst in jaren vroeg Richard zich af:
was hij op zoek naar een vrouw vanwege zijn imago… of een moeder voor zijn dochter?
Het hoogtepunt kwam twee weken later, tijdens een liefdadigheidsgala.
