De grootste schok was net gebeurd, door zijn dochter.
Hij speurde Clara’s gezicht af, op zoek naar tekenen van ambitie, een glimp van berekening. Maar het enige wat hij zag was een enorme schok.
Voor het eerst in jaren was Richard Lacaster sprakeloos.
Het verhaal verspreidde zich als een lopend vuurtje door de majestueuze Lacaster-fabriek. Die avond ging er gefluister vanuit de keukens naar de chauffeurs. Vernederd vertrokken de modellen haastig – hun hakken echoden tegen het marmer als pijlschoten van de terugtocht.
Richard sloot zichzelf op in zijn studeerkamer, dronk een glas cognac en herhaalde haar woorden keer op keer:
“Papa, ik kies haar.”
Dit was niet de bedoeling.
Hij wachtte erop Amelia te presenteren met een vrouw die geschikt was voor liefdadigheidsgala’s, die kon lachen voor tijdschriften en diplomaten met aplomb kon ontvangen.
Iemand die zijn gepolijste publieke imago weerspiegelde.
Zeker Clara, de vrouw die hij betaalde om het zilver te poetsen, het wasgoed op te vouwen en Amelia te vermanen haar tanden te poetsen.
Toch bleef Amelia standvastig.
De volgende ochtend, tijdens het ontbijt, pakte ze haar glas sinaasappelsap vast aan haar kleine hoofd en zei:
« Als je haar niet laat blijven, zal ik niet meer met je praten. »
Richard liet zijn lepel vallen.
Als u 7 keer met uw kind bezig bent
“Amelia—”
