Hij wist nooit waarom ze zo abrupt vertrok, en eerlijk gezegd kon het hem niet schelen. Tot nu toe.
In een rustig stadje buiten San Diego zat Lila op haar veranda te kijken hoe haar zesjarige tweeling, Noah en Nora, krijtpatronen tekende op de oprit. Ze opende de envelop die net was aangekomen.
Haar ogen scanden het elegante karton.
“Mr Alexander Graves en Miss Cassandra Belle nodigen u van harte uit…”
Ze heeft het twee keer gelezen. Haar vingers strekten zich om de randen.
“Mama, Wat is dat?”Vroeg Nora, naast haar.
“Een huwelijksuitnodiging,” zei Lila, terwijl ze de kaart op tafel legde. “Van je … vader.”
De woorden waren zwaar. Ze had ze al jaren niet hardop gezegd.
Noah keek op, verward. “Hebben we een vader?”
Lila knikte langzaam. “Dat doe je.”
Ze wisten niet veel. Alleen dat hij iemand was die ze kende. Ze vertelde nooit over de man achter de krantenkoppen. Ze had ze alleen opgevoed, eerst twee banen, en daarna haar eigen kleine interieurontwerpbureau gebouwd. Er waren nachten dat ze alleen huilde, wenste dat de dingen anders waren geweest—maar ze had er nooit spijt van dat ze ze weghield van Alexanders wereld van camera ‘s en ego’ s.
Lila werd iets zachter. “Ik was hier niet om je te straffen. Ik kwam omdat je me uitnodigde. Je wilde me laten zien hoe succesvol je bent.”
Hij bleef langzaam staan, het gewicht van de werkelijkheid rustte over hem heen. “En nu besef ik dat ik zes jaar van mijn grootste succes heb gemist.”
De weddingplanner tikte hem zachtjes aan. “Vijf minuten voor we beginnen.”
