Cassandra was al aan het lopen, duidelijk rokend.
Alexander keerde terug naar Lila en de kinderen. “Ik heb tijd nodig, Ik wil ze leren kennen. Kunnen we praten?”
Lila aarzelde en knikte. “Dat hangt ervan af. Wil je nu vader worden, of gewoon een man die gepakt is?”
Die vraag raakte dieper dan elke kop of aandelendip ooit had.
“Ik wil hun vader zijn,” zei hij zachtjes, zijn stem krakend. “Als je me toestaat.”
De bruiloft is nooit gebeurd.
Later die dag gaf Cassandra een openbare verklaring uit over “verkeerde waarden” en “een behoefte aan duidelijkheid.”Sociale media zoemden een week lang.
Maar dat maakte Alexander niet meer uit.
Voor het eerst in jaren ging hij naar huis—niet naar een herenhuis vol lege kamers, maar naar een bescheiden achtertuin waar twee kinderen lachten terwijl ze vuurvliegjes achtervolgden, en waar een vrouw van wie hij ooit hield wachtte op de rand van vergeving.
En voor het eerst in lange tijd bouwde hij geen rijken.
Hij was iets aan het herbouwen dat veel kwetsbaarder was—en veel kostbaarder.
Familie
