Het huis was vervuld van verdriet.
De woonkamer van grootmoeder, normaal gesproken gevuld met gelach en de geur van vers brood, was omgetoverd tot een plechtige wake. De kist stond in het midden, omringd door bloemen die al begonnen te verwelken onder het gewicht van de kaarsen. Buren fluisterden zachtjes, kinderen renden rond zonder begrip en volwassenen probeerden de rouwende familie te troosten.
Als je 1 keer bezig bent, is het zo
Maar de persoon die de meeste aandacht trok, was niet Julián, de man die levenloos in zijn kist lag. Het was zijn 8-jarige dochter Camila.
Ze had zich niet bewogen sinds ze uit het uitvaartcentrum waren aangekomen. Gekleed in een lichtroze jurk en kleine schoentjes, afgesleten van de speelplaats, stond ze op een houten stoel die dicht bij de kist was geschoven. Haar kleine handjes rustten op de rand, haar gezicht geheven naar het stille gelaat van haar vader.
Camila huilde niet. Ze sprak niet. Ze keek alleen maar.
Haar moeder probeerde haar verschillende keren mee te nemen en smeekte haar met beloftes van eten of rust, maar Camila schudde haar hoofd. Ze wilde bij hem blijven. Ze moest.
« Laat haar met rust, » zei de grootmoeder uiteindelijk met een vaste stem, ondanks haar eigen gezwollen ogen. « Iedereen heeft zijn eigen manier om afscheid te nemen. »
De stilte van een kind
De wake duurde voort, zoals zo vaak. Koffie werd ingeschonken en bijgevuld. Borden met brood en kaas werden rondgedeeld. Mensen kwamen en gingen, fluisterden condoleances, omhelsden de weduwe en wisselden herinneringen uit aan Julián – zijn lach, zijn vriendelijkheid, zijn plotselinge ziekte die hem veel te vroeg had getroffen.
Maar Camila bleef zitten. Ze weigerde te eten. Ze weigerde te zitten. Ze vroeg alleen om een stoel, zodat ze dichterbij kon zijn en zich niet hoefde uit te rekken om de kist aan te raken.
Sommigen fluisterden dat ze in shock was. Anderen zeiden dat ze niet helemaal begreep wat de dood betekende. Maar naarmate de uren verstreken, werd haar stilte verontrustend. Het was niet de stilte van verwarring, noch de rusteloze stilte van een kind dat het niet begreep. Het was iets zwaarders, iets bijna… verwachtingsvols.
Mogelijk een afbeelding van 1 persoon, baby en bloem
