Het leven weet ons altijd te verrassen, vaak wanneer we het het minst verwachten. Voor mij gebeurde dat met een ruige hond bij Walmart en een beslissing die alles veranderde.
Het had een kort ritje moeten zijn – alleen om afval en vuilniszakken te kopen. Maar toen ik de parkeerplaats opreed, zag ik hem: een grote, ruige hond, die alleen zat, alsof hij wachtte op iemand die nooit meer terug zou komen. Zijn ogen waren moe, vol onzekerheid, maar hij bewoog niet. Hij blafte niet. Hij staarde alleen maar hoopvol voor zich uit.
Ik naderde voorzichtig, met uitgestrekte armen. Hij bewoog niet. Toen ik knielde om zijn identificatieplaatje te controleren, klampte hij zich vast aan het mijne, alsof hij zich aan mij vastklampte en nu klaar was om me te vertrouwen.
En toen gebeurde er iets onverwachts: hij sloeg zijn been om het mijne. Zijn kin rustte zachtjes op mijn knie, en ik kon hem bijna horen denken: « Je bent nu veilig. »
