Ryans hooghartige uitdrukking veranderde in verbazing toen hij besefte dat hij volledig buiten bereik was. Maya draaide zijn arm op zijn rug en dwong hem op zijn knieën. De klas keek in verbijsterde stilte toe, niet in staat te bevatten wat er gebeurde. Mevrouw Johnson, hun lerares, was niet alleen onbewogen gebleven, maar had de situatie in een oogwenk onder controle.
« Sta op, » zei Maya met een kalme maar vastberaden stem, haar blik onwrikbaar. « En denk goed na voordat je zoiets nog eens probeert. »
De studenten, nog steeds stil, wisten niet hoe ze moesten reageren. Maar voordat ze konden verwerken wat er gebeurd was, lachte Jake, die de scène had gadegeslagen, nerveus.
« Wat is ze in vredesnaam? Ze is een freak, mevrouw Johnson, » mompelde hij zachtjes.
Maya’s ogen vernauwden zich toen ze Ryans arm losliet en rechtop ging zitten.
« Nee, » zei ze langzaam. « Ik ben gewoon iemand die heeft geleerd hoe ik met dingen moet omgaan als ze misgaan. »
Ze draaide zich met een vaste stem naar de rest van de klas.
« Dit – wat er net is gebeurd – is onacceptabel gedrag. Van wie dan ook. »
De klas was nog steeds in rep en roer. Maya’s woorden bleven in de lucht hangen, maar de klas bleef vreemd stil. Mike, die besefte dat alles uit de hand liep, probeerde de aandacht van zijn vrienden af te leiden.
« Kom op, het was maar een grapje, » zei hij zwakjes, zonder enige overtuiging.
« Nee, Mike, » antwoordde Maya koel en vastberaden. « Het is niet zomaar een grapje. Het is respectloos. » En dat tolereer ik niet in mijn klas.
De rest van de les verliep rustig en de leerlingen waren ingetogen, en de spanning in het klaslokaal hing als een drukkende wolk. Maya liet het incident de dag niet bepalen: ze ging door met de les, hoewel ze duidelijk maakte dat respect niet onderhandelbaar was. Ze had hen een kant van zichzelf laten zien die niemand van hen verwachtte, een kant die zowel respect als angst afdwong.
