De volgende dag werden Ryan, Jake en Mike bij de directeur geroepen. De school was in rep en roer over wat er in de klas van mevrouw Johnson was gebeurd, en de directie moest snel handelen. Ryan, die nog steeds de pijn van de publieke vernedering voelde, was opstandig.
« Ze zou geen les moeten geven als ze zich zo gedraagt. Ze is gewoon een afgedankte militair die denkt dat ze ons kan intimideren. »
Maar de directeur, meneer Harris, had geen zin in grapjes.
« Wat er gisteren is gebeurd, is onacceptabel, » zei hij kalm maar streng. « Ik heb met mevrouw Johnson gesproken en ze heeft duidelijk gemaakt dat ze uw gebrek aan respect niet tolereert. U mag blij zijn dat het niet erger is. »
De leerlingen zeiden niet veel meer. Ze werden een week geschorst, niet alleen vanwege hun gedrag, maar ook omdat ze een leraar fysiek hadden geïntimideerd. Het nieuws verspreidde zich snel door de school. Mevrouw Johnson werd een legende. Haar leerlingen zagen haar nu anders, niet alleen als lerares, maar ook als iemand die in elke situatie haar mannetje kon staan.
Toen Maya de week daarop terugkeerde naar de klas, werd ze begroet met een nieuw gevoel van respect. De groep lastige leerlingen, nu vernederd, durfde haar niet langer uit te dagen. De sfeer in de klas was veranderd. Ze leerden dat er onder haar kalmte een kracht schuilde die ze niet konden evenaren.
Maya sprak nooit meer over wat er gebeurd was. Voor haar was het gewoon weer een dag, een nieuwe les – niet alleen over wiskunde of geschiedenis, maar over respect, discipline en de kracht die ontstaat als we tot het uiterste worden gedreven.
