Ik dacht dat het daarmee gedaan zou zijn. Maar de volgende dag was het gebrul terug. Alleen ging het deze keer niet om intimidatie, maar om liefde.
De motorrijders kwamen met cadeautjes voor Leo. Een klein leren vestje met zijn naam erop geborduurd. Een kinderhelm beschilderd met vlammen. Een doos met stripboeken, hoger opgestapeld dan zijn nachtkastje. En tot slot: een handgemaakte miniatuurmotor, compleet met chromen details en rubberen wielen.
Leo’s ogen werden groot van ongeloof. Toen knielde een van de motorrijders, een reus van een man met tatoeages die tot in zijn nek kropen, naast zijn bed. Zijn stem, schor maar teder, klonk zachtjes door de kamer: « We hoorden dat je de stoerste jongen van dit ziekenhuis bent. We kwamen om het met eigen ogen te zien. »
Leo keek hem een tijdje aan. Toen vormden zijn lippen een glimlach en fluisterde hij: « Dat ben ik. »
Vanaf die dag werden de bikers onderdeel van zijn dagelijks leven. Ze leerden hem de biker-zwaai. Ze lieten hem zijn « stem » uitbrengen op hun volgende routes. Een van hen speelde zelfs slaapliedjes op een mondharmonica wanneer de nachten onrustig werden. Verpleegkundigen begonnen hen « De Kinderpatrouille » te noemen. En de pestkoppen? Die durfden nooit meer een voet in de buurt van Leo te zetten.
