De volgende dag voelde het ziekenhuis vreemd stil aan. Om twee uur ‘s middags werd die stilte verbroken door een zacht gerommel. Eerst klonk het ver weg – als een storm die aan kracht wint. Toen werd het luider, de ramen trilden en door de muren trilden. Ouders, verpleegkundigen en patiënten renden vol verbazing naar de ramen.
Buiten vulde de parkeerplaats zich met motoren. Chroom glinsterde in de middagzon. Tientallen motoren bulderden als oorlogstrommels. Maar dit waren geen mannen die kwamen om te vechten. Ze kwamen met een doel.
De liftdeuren gingen open en Damon stapte als eerste uit. Breedgeschouderd, glanzend leren vest, laarzen die echoden op de gepolijste vloer. Achter hem kwamen een dozijn mannen, elk gebouwd als een fort, hun tatoeages markeerden hen als mannen uit een ruigere wereld. Toch woog de stilte van hun aankomst zwaarder dan welk geroepen woord dan ook.
Ze liepen langs Leo’s kamer. Mijn hart bonsde. Waar gingen ze heen? Aan het einde van de gang stond de kamer van de jongen die de kwelling van mijn zoon had geleid. De hoofdverpleegkundige, bleek van bezorgdheid, snelde naar voren. « Heren, » stamelde ze, « u mag daar niet naar binnen! »
Damon draaide zich om, kalm als een steen. In zijn hand had hij Leo’s teddybeer, gedragen en gestikt met oma Edie’s liefdevolle draad. Hij zette hem voorzichtig op de grond voor de deur van de pestkop. Toen zei hij, met een stem die klonk als een eed: « We zijn hier alleen om iets terug te geven. »
Er werd geen woord meer gesproken. Ze draaiden zich om en vertrokken. De hele verdieping verstijfde in stilte. Zelfs de bewakers bleven op hun plek staan. Toen Damon me passeerde, knipoogde hij even en zei: « Probleem opgelost. »
