Op een frisse herfstochtend, terwijl de zon langzaam boven de glooiende heuvels van Green Valley begon te stijgen, ging een oudere boer, Harold Jennings, op pad om zijn uitgestrekte, met dauw bedekte velden te inspecteren. Harold had dit land meer dan een halve eeuw verzorgd en met onwrikbare toewijding verzorgd. Zijn routine was net zo voorspelbaar als de seizoenen, maar hij had geen idee dat deze dag anders zou zijn dan alle andere.
Terwijl Harold over het smalle pad langs het maïsveld slenterde, zijn laarzen knerpend op de droge bladeren, zag hij iets ongewoons aan de rand van zijn pompoenveld. Drie kleine bundels lagen genesteld in het hoge gras, hun aanwezigheid zowel onverwacht als verwarrend. Voorzichtig naderde Harold de bundels, zijn hart bonzend onder zijn flanellen overhemd. Toen hij dichterbij kwam, realiseerde hij zich met een schok dat dit geen zakken graan of vergeten gereedschap waren, maar drie kleine, verlaten baby’s gewikkeld in gescheurde dekens.
Een golf van bezorgdheid en verbijstering doorstroomde Harold. Wie zou zulke kwetsbare kleintjes hier achterlaten, blootgesteld aan de elementen? Hij knielde neer en pakte de baby’s voorzichtig op, hun zachte gehuil ontroerde hem. Harold, een weduwnaar zonder eigen kinderen, voelde een beschermend instinct in hem ontwaken.
