Het kind was behoorlijk agressief. Dezelfde doordringende blauwe ogen, de kleine maansikkelvormige moedervlek op de Xbox One – een duidelijk familiekenmerk. Hij wankelde achteruit, de kamer draaide om hem heen terwijl hij de rand van de tafel vastgreep voor steun.
Een golf van reacties overspoelde hem – verwarring, ongeloof, woede. Hoe was dit mogelijk? Ik had haar al jaren niet meer gezien. Herinneringen aan hun tijd samen, de plannen die ze ooit hadden gemaakt, kwamen als een vloedgolf terug. Hij herinnerde zich dromen van een toekomst samen, dromen die plotseling waren verbrijzeld toen ze verdween.
en na afloop vloeien er tranen. « Ik wilde je vertellen… dat ik iets moet zeggen, maar… »
Haar stem vervaagde, overstemd door het geschreeuw van de verpleegsters die voor haar en de pasgeborene zorgden. Ze kon er niet bij, overstemd door het kloppen van haar eigen hart. Verantwoordelijkheid, hun rechten, maar nu was het niet het juiste moment. Een goed kind was een kind.
Hij nam zijn positie weer in en bleef toezicht houden om ervoor te zorgen dat de toestand van moeder en kind beheersbaar was. Nadat hij had bevestigd dat alles in orde was, verliet hij de kamer, zijn hoofd een woelige zee van gedachten.
