Edward probeerde te antwoorden, maar zijn woorden kwamen er rommelig uit, zijn lippen bewogen nauwelijks. Paniek voelde Lina opkomen. Ze stond op, haar stem trilde, maar was luid genoeg om het zachte gezoem van het vliegtuig te doorbreken. « Pardon! Ik denk dat hij een beroerte heeft! »
De dichtstbijzijnde stewardess haastte zich naar haar toe. Lina legde uit wat ze had gezien – het hangende gezicht, de zwakke hand, de vreemde spraak – en haar haast zorgde ervoor dat iedereen haar meteen geloofde. Een passagier, een verpleegster, stapte naar voren om te helpen. Samen ondersteunden ze Edward totdat het vliegtuig een noodlanding maakte.
Toen de ambulance arriveerde, prezen ze Lina’s snelle handelen. Ze zat stil terwijl ze Edward op een brancard tilden. Ze had geen bedankje nodig; ze hoopte alleen dat hij het zou overleven. Maar toen hij langs haar werd gereden, draaide Edward zwakjes zijn hoofd om en richtte zijn blik op haar gezicht.
Zijn stem was schor, nauwelijks hoorbaar. « Je lijkt precies op… Claire. »
Lina knipperde geschrokken met haar ogen. « Wie is Claire? »
Hij antwoordde niet. Zijn ogen vulden zich met tranen voordat ze hem wegdraaiden.
