De strenge uitdrukking van mevrouw Carter brak. Een waarschuwing verscheen voor het eerst in één oogopslag. « Ik… niet het roer, » stamelde ze, geschokt door de aandrijving. Haar gezicht kleurde rood van spijt over haar eerdere botte reactie.
Solution Director: « We hebben het vaak over eerlijkheid en respect, maar vandaag hebben we een levend voorbeeld van wat dat werkelijk betekent. Deze jongeman verkoos een ander leven boven zijn eigen comfort, boven zijn eigen welzijn. Dat is iets om te vieren, niet te veroordelen. »
De klas barstte los in een daverend applaus en de jongen, tegelijk brutaal en overdonderd, kon alleen een verlegen glimlach opbrengen. Zijn klasgenoten keken hem vol bewondering aan, klopten hem zelfs op de rug of staken hun duim omhoog.
Toen het applaus verstomde, liep mevrouw Carter naar het meisje toe. « Het spijt me, » zei hij zachtjes. « Ik heb je ernstig gekwetst. Wat je hebt gedaan, verdiende straf. »
Hij knikte, zuchtte van opluchting, maar was nog steeds alles aan het analyseren. « Ik… dacht gewoon aan mijn broer, » bekende hij, zijn stem nauwelijks boven een fluistering.
Toen de vrouw en haar zoon de klas verlieten, gaf ze hem een laatste, dankbare glimlach. Meneer Thompson klopte de jongen op zijn hand en fluisterde: « Dat werkte goed », voordat hij ook wegliep.
