Don Tomás, 70, was een rijke boer in een klein stadje in Oaxaca.
Zijn eerste vrouw, Doña Rosa, was tien jaar eerder overleden en liet hem drie getrouwde dochters na.
Ondanks zijn hoge leeftijd droomde Don Tomás nog steeds van een zoon die zijn achternaam zou overnemen en de familielijn zou voortzetten – een droom die hij niet kon vervullen.
Daarom besloot hij opnieuw te trouwen.
Hij koos Marisol, de 20-jarige dochter van een arm gezin uit dezelfde stad.
Marisol zag er prachtig en fris uit als de lente, maar de armoede trof haar zwaar.
Haar ouders, die geld nodig hadden voor de behandeling van hun jongste zoon, stemden ermee in haar aan hem uit te huwelijken in ruil voor een grote som geld.
Ook al wilde Marisol het niet, toch stemde ze uit liefde voor haar familie in met de bruiloft.
Aan de vooravond van haar bruiloft zei ze met tranen in haar ogen tegen haar moeder:
« Ik hoop maar dat hij goed voor me zorgt… Ik zal mijn plicht doen. »
De bruiloft was eenvoudig maar ontroerend, omdat Don Tomás de hele stad wilde laten weten dat hij nog steeds ‘sterk’ was en klaar voor een baby.
De buren mopperden en hadden kritiek op het grote leeftijdsverschil, maar dat kon hem niets schelen.
Hij glimlachte tevreden en bereidde zich vol enthousiasme voor op hun huwelijksnacht. Hij was ervan overtuigd dat Marisol binnenkort zwanger zou worden.
Hoewel ze was afgetreden, deed ze haar best om tevreden te lijken met haar rol.
De huwelijksnacht is aangebroken.
