Don Tomás, elegant gekleed, dronk een medicinale likeur waarvan hij zei dat die hem weer jong zou laten voelen.
Hij pakte Marisols hand en leidde haar naar de slaapkamer, zijn ogen vol verwachting. Nerveus dwong ze een glimlach af, bang hem teleur te stellen.
De sfeer werd intiem.
Don Tomás fluisterde haar lieve woordjes toe toen zijn gezicht plotseling vertrok en zijn ademhaling zwaar werd.
Hij liet Marisols hand los, legde de andere op zijn borst en viel met een zware klap op het bed.
« Don Tomás! Wat is er met hem aan de hand? » schreeuwde Marisol, haar ogen wijd open van afschuw.
Ze probeerde hem vast te houden, maar zijn lichaam was al stijf en doorweekt van het zweet.
Een schorre kreun ontsnapte uit zijn keel en de jonge vrouw schudde.
Er flitste een beeld door haar hoofd van het drankje dat hij enkele minuten eerder had gedronken. Wat hij dacht dat hem zou ‘verjongen’, was veranderd in een stil gif.
Wanhopig riep Marisol om hulp. Don Tomás’ dochters en andere familieleden renden de kamer binnen en troffen de oude man roerloos en de jonge bruid huilend aan, verloren in de chaos.
Die nacht was het een chaos van geschreeuw, rennen en huilen.
Ze brachten Don Tomás naar het ziekenhuis, maar de artsen konden niet anders dan het ergste bevestigen: hij had plotseling een hartaanval gekregen als gevolg van inspanning en ouderdom.
Het nieuws verspreidde zich door de hele stad.
Mensen die al klaagden over het ongelijke huwelijk, lieten hun stem nu nog luider horen.
Sommigen hadden medelijden met Marisol, anderen spotten:
« Hij had niet eens de tijd om haar een zoon te schenken… het lot is rechtvaardig. »
Marisol bleef stil, haar blik was afwezig.
Ze herinnerde zich zijn woorden: « Ik zal mijn plicht vervullen. » Maar die plicht begon nooit; hij eindigde in een tragedie die niemand had kunnen voorzien.
Na de begrafenis was het huwelijksgeld voldoende om de schulden van de familie af te betalen en de behandeling van zijn broer te betalen.
Marisol onderging een wreed lot: ze werd op twintigjarige leeftijd weduwe en bleef voor altijd bestempeld als « Don Tomás’ tweede vrouw. »
De huwelijksnacht, die het begin had moeten zijn van een verloving vol druk en verwachtingen, bleek de laatste nacht in het leven van de man te zijn… en het begin van een zwaar kruis dat de jonge vrouw de rest van haar leven zou moeten dragen.
