Buiten beukte een winterstorm op de ramen van het ziekenhuis, terwijl de sneeuw zich in stille hopen opstapelde. Binnen hield Theo Amélie stevig vast, zich er niet van bewust dat zijn moed al een levensreddende reeks gebeurtenissen in gang had gezet.
Rechercheur Felix Monroe arriveerde binnen een uur, met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht onder de felle tl-verlichting. Hij had al veel gevallen van kindermishandeling onderzocht, maar slechts enkele waren begonnen met een zevenjarige die midden in de nacht een ziekenhuis binnenliep en zijn zusje in veiligheid bracht.
Theo beantwoordde zachtjes vragen, terwijl hij Amélie in zijn armen wiegde. « Weet je waar je stiefvader is? » vroeg de rechercheur.
‘Thuis… dronk hij,’ antwoordde Theo met een zachte stem die vastberaden klonk, ondanks de angst in zijn ogen.
Felix knikte naar agent Claire Hastings. « Stuur een eenheid naar het huis. Wees voorzichtig. We hebben te maken met kinderen in gevaar. »
Ondertussen behandelde Dr. Hart Theo’s verwondingen: oude kneuzingen, een gebroken rib en littekens die wezen op herhaaldelijke mishandeling. Maatschappelijk werker Miriam Lowe bleef aan zijn zijde en fluisterde geruststellende woorden. « Je hebt er goed aan gedaan om hier te komen. Je bent ongelooflijk dapper, » zei ze tegen hem.
Tegen drie uur ‘s nachts bereikten agenten de woning van Bennett, een bescheiden woning aan Willow Street. Door de bevroren ramen zagen ze de man heen en weer lopen en schreeuwen in de lege kamer. Toen ze klopten, hield het geschreeuw abrupt op.
« Rick Bennett! Politie! Doe open! » riep een agent.
