Ondertussen waren Clara en Elara onafscheidelijk. Ze deelden banken, speelgoed, zelfs huiswerk, hun bewegingen griezelig synchroon, alsof hun band er altijd al was geweest. Leraren fluisterden vol ontzag tegen elkaar en merkten op hoe de meisjes elkaars gedachten en daden leken te spiegelen.
Op een middag zuchtte Livia terwijl ze Elara met Clara zag spelen. « Als het ziekenhuis een fout heeft gemaakt, wat doen we dan nu? Welk meisje hoort bij welke moeder? »
Vivian voelde een koude steek in haar borst. « Wat er ook gebeurt, » zei ze zachtjes, « ze zal altijd mijn dochter blijven. »
Samen keerden de twee vrouwen terug naar het St. Augustine’s Hospital en eisten de originele dossiers in te zien. Tussen de vervaagde documenten onthulde zich langzaam de waarheid. Die dag was er een tweeling geboren uit een moeder in kritieke toestand. Eén baby was met spoed naar een couveuse gebracht, de papieren waren verwarrend en onvolledig.
Een gepensioneerde verpleegster gaf uiteindelijk toe, met trillende hand terwijl ze haar mond bedekte: « Er is iets misgegaan. Een van de baby’s is met de verkeerde moeder naar huis gegaan. »
Schok en opluchting vermengden zich in Vivians borst. Het lot had een wrede rol gespeeld, maar nu begrepen ze het. Clara en Elara waren een tweeling, gescheiden bij de geboorte, en toch had de liefde hen een tweede kans gegeven.
