Thuis keek Vivian naar Clara terwijl ze sliep, met een steek van angst in haar hart. Maar de volgende ochtend, toen ze de meisjes samen in de tuin zag lachen, voelde ze een diepe, onwrikbare zekerheid. « Liefde is niet verdeeld, » fluisterde ze. « Die vermenigvuldigt zich. »
De twee gezinnen besloten de meisjes samen op te voeden en deelden zowel de vreugde als de verantwoordelijkheid. De weekenden wisselden elkaar af. Er was geen twijfel meer over wie bij wie hoorde; alleen Clara en Elara, zussen in alle opzichten.
Jaren later, toen de tweeling het hele verhaal hoorde, omhelsden ze Vivian en Livia. « We hebben geluk, » fluisterden ze. « We hebben twee moeders die van ons houden. »
Vivians tranen vloeiden rijkelijk, een mengeling van opluchting en dankbaarheid. « Het leven kan wreed zijn, » zei ze zachtjes, « maar liefde is sterker. » Ze zag de glimlach van haar dochters en wist dat het allemaal de moeite waard was geweest.
