Terwijl het schoolplein vol vrolijk gepraat was, bleef er een knoop van bezorgdheid in Vivians borst hangen. Die avond, tijdens het avondeten, kletste Clara opgewonden over haar nieuwe vriendin, een meisje dat sprekend op haar leek. Vivian glimlachte om de onschuld van het moment, maar de visioenen van die ochtend bleven aan haar kleven en knaagden onophoudelijk.
Een gewaagde gedachte vormde zich, een gedachte die Vivian nauwelijks in zichzelf kon fluisteren. Wat als er een vergissing was gemaakt?
Dagen later kwam ze de vrouw weer tegen buiten school. Tijdens een kopje koffie maakte het geklets langzaam plaats voor een lastige vraag. Uiteindelijk vroeg Vivian, met bijna trillende stem: « Heb je een DNA-test voor de meisjes overwogen? »
De vrouw, Livia, knipperde even met haar ogen, even geschrokken. Twijfel gleed over haar gezicht en ze knikte langzaam. « Laten we het doen. Voor de zekerheid, » zei ze.
Een paar dagen later kwamen de resultaten met spanning binnen. Beide vrouwen staarden geschokt naar het rapport. Clara en Livia’s dochter, Elara, had een genetische match van 99,9 procent. Ze leken niet zomaar op elkaar. Ze waren een eeneiige tweeling.
Livia’s handen trilden terwijl ze fluisterde: « Dit kan niet waar zijn. Ik heb maar één dochter gehad. De dokter hield haar vast, ik was erbij. »
Vivians gedachten raasden zes jaar terug in de tijd, naar een gecompliceerde keizersnede in het St. Augustine Ziekenhuis in Lissabon. Ze had haar dochter slechts even gezien voordat ze het bewustzijn verloor. Toen ze wakker werd, had een verpleegster haar Clara gegeven. Hoe kon er nog een baby zijn?
Vivian spitte oude dossiers door, nam contact op met voormalige verpleegkundigen en puzzelde fragmenten uit het verleden bij elkaar. Op die hectische dag vonden meerdere bevallingen gelijktijdig plaats. De kraamafdeling was chaotisch en het leek erop dat twee pasgeborenen per ongeluk verwisseld waren.
