Wat niemand van hen besefte, was dat ik achter de schermen al aan het werk was. Ik had contact opgenomen met Daniels schuldeisers en zou binnenkort het net om hem heen strakker aantrekken totdat hij nergens meer heen kon.
De ontwarring begon stilletjes. Ik gaf de juiste informatie aan de juiste mensen: schuldeisers, advocaten, zelfs een lokale journalist die ik ooit als bijles had gegeven op de universiteit. De gevolgen waren sneller dan ik had verwacht. Daniels financiële ondergang werd sneller openbaar dan ik had verwacht. Zijn bouwbedrijf vroeg faillissement aan. De bank legde beslag op een pand dat hij had geprobeerd te verkopen. Plotseling was Margarets perfecte zoon niet langer een trotse zakenman, maar een in ongenade gevallen schuldenaar.
Margaret reageerde natuurlijk woedend. Ze slingerde me bij elke gelegenheid beschuldigingen naar het hoofd, maar naarmate Daniels reputatie afbrokkelde, nam ook haar invloed af. Hun ooit zo loyale vrienden namen snel afstand, omdat ze de stank van schandalen wilden vermijden.
Ondertussen begeleidde ik Claire zorgvuldig. Ik regelde een afspraak voor haar met een rechtsbijstandsorganisatie die gespecialiseerd was in de ondersteuning van jonge moeders. Toen ze besefte dat Daniel niet van plan was haar of de baby financieel te ondersteunen, bezweek haar loyaliteit. « Emily, » fluisterde ze op een avond, haar ogen gezwollen van het huilen, « ik weet niet wat ik moet doen. »
« Bescherm jezelf, » zei ik resoluut tegen haar. « Vraag kinderalimentatie aan. Eis wettelijke erkenning. Laat je niet misbruiken. »
Het was geen vriendelijkheid – ik had haar nodig om zich tegen Daniel en Margaret te keren, om de wig nog verder te drijven. En dat deed ze. Binnen enkele weken spande Claire een zaak tegen Daniel aan. De rechtbank beval een DNA-test, en toen de resultaten positief waren, verspreidde het nieuws zich als een lopend vuurtje. Daniel werd officieel bestempeld als een waardeloze vader.
De genadeslag kwam tijdens een familiediner – door mij georganiseerd. Margaret zat stijfjes aan het hoofd van de tafel, haar gezicht een masker van woede. Daniel sprak nauwelijks, zijn handen trilden. Claire, aangemoedigd door mijn coaching, kondigde aan dat ze zou verhuizen – met de wettelijke voogdijregeling.
« Dit kun je niet maken! » gilde Margaret. « Dat kind hoort bij deze familie! »
« Nee, » zei Claire zacht maar vastberaden, « hij is van mij. En ik laat jou en Daniel zijn toekomst niet verwoesten. »
