Maar haar snikken werden alleen maar wilder, haar lichaam kronkelde, haar gezicht werd rood en ze snakte naar adem.
« Waarom stopt ze niet? » Maya verstijfde, haar hart bonkte.
« Ik heb alles geprobeerd, » fluisterde ze. « Ze slaapt alleen in mijn armen. Dat is de waarheid. »
Hij antwoordde niet. Hij bleef stijfjes staan, terwijl het gehuil van zijn dochter steeds luider klonk.
“Geef haar terug,” zei Maya zachtjes maar vastberaden.
Zijn kaken vielen op elkaar.
« Ik zei: geef haar terug. Ze is bang. Jij maakt haar bang. »
Nathaniel keek naar de baby en toen naar Maya. Zijn blik was koud, maar eronder flikkerde iets anders: onzekerheid, tegenzin… en toen overgave.
Hij legde Lily terug in haar armen. De baby krulde zich meteen tegen Maya’s borst, alsof haar lichaam zich herinnerde waar de veiligheid was. Binnen een halve minuut verdwenen de snikken in trillende hikjes en vervaagden vervolgens in een fragiele slaap.
Maya wiegde haar stevig vast, liet zich op het kleed zakken, wiegde zachtjes en mompelde zonder na te denken:
