Ik had een afspraakje. De rekening kwam, de serveerster keek mijn afspraakje aan en zei: « Meneer, uw kaart is geweigerd. »
Hij werd bleek.
Terwijl we naar buiten liepen, greep ze mijn arm en fluisterde: « Ik heb gelogen. »
Toen stopte ze het bonnetje in mijn hand.
Ik draaide het om. Er stonden maar twee woorden in een chaotisch handschrift:
LET OP.
Ik verstijfde. Mijn partner – hij zei dat hij Deacon heette – zat al voor me en scrollde door zijn telefoon alsof er niets gebeurd was.
« Gaat alles goed? » vroeg hij, terwijl hij achterom keek.
Ik forceerde een glimlach. « Ja… ik moet even naar het toilet. » Ik glipte weer naar binnen.
De serveerster stond aan de bar. Toen ze me zag, werden haar ogen groot.
« Wat is dit? » fluisterde ik, terwijl ik de bon omhoog hield.
Ze boog zich naar haar toe. « Je kent hem niet, hè? »
Mijn maag draaide zich om. « Wat bedoel je? »
Ze keek om zich heen. « Hij brengt allerlei vrouwen hierheen. Hij doet altijd alsof hij blut is. Sommigen betalen uiteindelijk de prijs. Eentje kwam vorige week huilend terug – ze zei dat hij haar had beroofd. Ze liet hem bij haar logeren. Haar laptop en sieraden zijn weg. »
Ik keek haar aan zonder een woord te zeggen.
