Daniel keek haar sceptisch aan. « Heb je ervaring met baby’s? Met… moeilijke gevallen? »
Amara knikte kort. « Ik heb voor kinderen gezorgd die hun moeder verloren hebben. Ze hebben niet alleen eten en knuffels nodig. Ze moeten zich weer veilig voelen. »
Daniel huiverde bij de naam van de moeder van zijn kinderen. « En jij denkt dat je haar kunt laten stoppen met schreeuwen? Geen van de anderen kon dat. »
Ze hield zijn blik vast. « Dat geloof ik niet. Ik weet het. »
Die nacht stond Daniel bij de deur van de kinderkamer, klaar om in te grijpen. Binnen waren de tweelingen al onrustig en schreeuwden ze schril en rusteloos. Amara haastte zich niet om ze op te pakken zoals de anderen. In plaats daarvan ging ze op de grond tussen hun wiegjes zitten, sloot haar ogen en begon een zachte, onbekende melodie te neuriën.
In eerste instantie veranderde er niets. Maar toen werden de schreeuwen van de tweeling zachter… zachter… en binnen een paar minuten heerste er stilte in de kamer.
Daniël boog zich ongelovig voorover. « Slapen ze? »
Hij opende zachtjes de deur. Amara keek op, nog steeds in zichzelf neuriënd. « Maak ze niet wakker, » fluisterde ze. « Ze hebben eindelijk hun angst overwonnen. »
Daniel knipperde met zijn ogen. « Wat heb je gedaan? Niemand kon haar langer dan twee minuten kalmeren. »
Amara stond op. « Je kinderen huilen niet alleen om eten of troost. Ze huilen om iemand die ze echt ziet. Ze zijn omringd door vreemden. Ze hebben behoefte aan verbondenheid, niet alleen aan genegenheid. »
Vanaf die nacht sliepen de tweelingen alleen nog maar als Amara er was.
Dagen werden een week. Daniel merkte dat hij haar meer in de gaten hield dan hij van plan was. Ze gebruikte nooit speelgoed of andere dingen om de baby’s af te leiden. Ze zong gewoon voor ze, vertelde ze verhaaltjes en hield ze vast met schijnbaar eindeloos geduld.
Op een avond, toen hij de tweeling in hun wiegjes legde, zei Daniel: « Ik snap niet hoe je het doet. Je hebt iets bereikt wat niemand anders heeft gedaan. »
Amara keek hem kalm aan. « Dit is geen truc. Ze weten dat ik niet wegga. » « Daar zijn ze altijd al bang voor geweest. »
Haar woorden raakten hem harder dan hij had verwacht.
Maar toen gebeurde er iets onverwachts. Op een nacht, toen Daniel langs de kinderkamer liep, hoorde hij Amara tegen de tweeling fluisteren:
Maak je geen zorgen, kleintje. Je bent sterker dan iedereen denkt. Je hebt geheimen die zelfs je vader niet begrijpt.
Daniel verstijfde voor de deur. « Geheimen? Wat bedoelt ze daarmee? »
De volgende dag merkte hij dat ze vragen over haar verleden uit de weg ging. Elke keer dat hij haar vroeg waar ze die slaapliedjes vandaan had of hoe ze zoveel wist over getraumatiseerde kinderen, veranderde ze van onderwerp.
Hij begon zich af te vragen: wie is Amara eigenlijk? En waarom heb ik het gevoel dat zij meer over mijn familie weet dan ik?
Daniel kon de gefluisterde woorden van Amara niet uit zijn hoofd krijgen: « Je hebt geheimen die zelfs je vader niet begrijpt. »
Wat kon zij nou weten?
Die avond, nadat de tweeling in slaap was gevallen onder Amara’s hoede, kwam Daniel naar haar toe in de rustige keuken.
« Ik heb gehoord wat je ze gisteravond hebt verteld, » begon hij voorzichtig. « Wat bedoelde je met geheimen die ik niet begrijp? »
Amara keek langzaam op, haar gezicht uitdrukkingsloos. « Het is niet aan mij om dat nu al te zeggen. »
« Nog steeds? » Daniels stem werd scherper. « Amara, je kunt zoiets niet zeggen en verwachten dat ik het negeer. Als jij iets over mijn kinderen weet, heb ik het recht om het te weten. »
Ze zette de fles neer die ze aan het wassen was. « Je moet me wat meer vertrouwen. De tweeling is nog kwetsbaar. Ze beginnen net door te slapen en zich veilig te voelen. Als ik het je nu vertel, zou het… ze van streek kunnen maken. »
Daniel boog zich naar me toe. « Amara, ik heb je ingehuurd om mijn kinderen te helpen, maar ik heb ook eerlijkheid nodig. Wat je ook verbergt, het raakt hen en mij. »
Ze zuchtte en zei uiteindelijk: « Kom na middernacht naar de kleuterschool. Ik zal het je laten zien. »
Uren later stond Daniel in de gang te wachten. Precies om middernacht wenkte Amara hem de donkere kamer in. De tweeling bewoog een beetje, maar huilde niet. Ze knielde tussen hun wiegjes en neuriede hetzelfde vreemde slaapliedje.
“Kijk,” fluisterde ze.
