Ze begon zachtjes te zingen, de woorden in een taal die Daniel niet verstond. De tweeling, nog half slapend, strekte hun kleine handjes naar haar uit alsof ze elke noot begrepen.
Toen gebeurde er iets wonderbaarlijks: ze glimlachten. Niet de spontane, bedachtzame glimlach van baby’s, maar een diepe, geconcentreerde glimlach.
« Ze kennen dit lied, » zei Amara zachtjes. « Uw overleden vrouw zong het voor hen toen ze nog in de baarmoeder zaten. »
Daniel verstijfde. « Wat? Hoe weet je dat? »
Amara’s stem trilde. « Omdat zij het mij geleerd heeft. »
Daniels hart bonsde. « Kende je mijn vrouw? »
« Ja, » gaf Amara toe. « Jaren geleden. Ik was vroedvrouw in het ziekenhuis waar ze beviel. Ze vertrouwde me… ze vroeg me zelfs om op haar te letten als er iets met haar zou gebeuren. »
Daniels hoofd tolde. « Dat kan niet. » Na haar dood heeft niemand het over jou gehad. En jij, waarom heb je zes maanden gewacht om jezelf voor te stellen? Waarom heb je niet eerder contact opgenomen?
Amara sloeg haar ogen neer. « Omdat iemand me uit hun buurt wilde houden. Iemand met macht. Na de begrafenis van je vrouw werd ik bedreigd en moest ik wegblijven. Ze wilden niet dat de tweeling opgroeide zoals je vrouw zich dat had voorgesteld. »
“Wie?” vroeg Daniel.
Amara aarzelde. « Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat het iemand is die dicht bij je staat. Iemand die er baat bij heeft dat jij afgeleid en uitgeput bent… misschien zelfs te gebroken om je rijk goed te kunnen besturen. »
Daniël kreeg een rilling over zijn rug. Zou het het bedrijf zijn? Mijn rijkdom?
Amara vervolgde: « Je vrouw vermoedde dat er gevaar dreigde vanuit jouw kring. Ze vroeg me de tweeling te beschermen als ze dat niet kon. »
Daniel staarde haar aan, heen en weer geslingerd tussen ongeloof en het onmiskenbare feit: zij was de enige die zijn kinderen kon kalmeren, de enige die het slaapliedje kende dat zijn vrouw heimelijk zong.
In de dagen die volgden, begon Daniel discreet iedereen om haar heen te onderzoeken: bestuursleden, familieleden en zelfs vaste medewerkers. Hij ontdekte financiële onregelmatigheden, verdachte communicatie en een verborgen clausule in haar testament die hem aanzienlijke zeggenschap over haar bedrijf zou geven als hem of zijn kinderen iets zou overkomen.
Op een nacht, terwijl hij in zijn studeerkamer documenten doornam, besefte hij: « Dit zijn niet zomaar slapeloze baby’s. Iemand wilde me kapotmaken. Om me kwetsbaar te maken. »
Ondertussen werd Amara’s band met de tweeling steeds sterker. Ze lachten als ze de kamer binnenkwam, knuffelden met haar en sliepen elke nacht vredig. Daniel keek haar aan met een mengeling van dankbaarheid en bezorgdheid.
Op een avond, toen ze bij de deur van de kinderkamer stonden, zei hij: « Je hebt meer gedaan dan ik ooit had kunnen bedenken. Maar dit – haar beschermen tegen gevaar – is te zwaar om alleen te dragen. »
Amara keek hem in de ogen. « Ik ben niet bang voor wie hier ook achter zit. Ik heb je vrouw een belofte gedaan. En die zal ik nakomen. »
Een week later gebeurde er bijna een « ongeluk ». Het slaapkamerraam van de tweeling was ondanks strenge veiligheidsmaatregelen open blijven staan, en een hevige storm scheurde het bijna open. Daniels bewakers vonden geen sporen van inbraak, maar Amara was er zeker van: « Het was opzettelijk. »
Daniel verscherpte zijn veiligheidsmaatregelen en confronteerde zijn naaste vertrouweling, die er het meest bij te winnen had als hem of zijn erfgenamen iets overkwam. De nerveuze reactie van de man bevestigde dit: er was inderdaad een complot om de tweeling uit te sluiten van de troonopvolging.
Laat die nacht vond Daniel Amara met een van de baby’s in haar armen. « Je hebt haar gered, » zei hij zachtjes. « Je hebt haar niet alleen in slaap gewiegd, maar je hebt haar ook beschermd op een manier die ik me niet eens realiseerde. »
Amara glimlachte lichtjes. « Ik heb gewoon mijn belofte gehouden. »
Daniel haalde adem. « Amara… ik kan dit niet zonder jou. Niet alleen als nanny, maar… » Hij zweeg even, zich realiserend hoe belangrijk zijn woorden waren.
Ze keek hem strak aan. « Ze hebben niet alleen een oppas nodig, Daniel. Ze hebben een gezin nodig. En jij ook. »
Vanaf die nacht werkten ze samen, niet alleen om voor de tweeling te zorgen, maar ook om de hele samenzwering te ontrafelen. Wat begon als een wanhopige poging om twee slapeloze baby’s te helpen, ontwikkelde zich tot iets wat ze beiden niet hadden verwacht:
Een strijd voor de familie.
Een strijd voor vertrouwen.
En een strijd voor haar leven.
